οι πόθοι μας ακολουθούνε υπόγειες διαδρομές

ΠΡΟΣ-ΕΥΧΗΣΟΥ
Σώθηκαν τα σπίρτα καίγοντας το τελευταίο δάχτυλο
Η καρδιά ζεστάθηκε, στάχτη μιάμιση ίντσα
Κρύσταλλο καθάριο η σωτηρία  
Ο Λόγος στέκεται στο ενδιάμεσο του δευτερολέπτου με το αύριο
Στα νεύρα των φύλλων
στα δόντια των σκύλων
στα μάτια των ορφανών
Πόσο ακόμα θα μας σκεπάζει ουράνια η νύχτα;
Χαμηλή είναι η σάρκα και το πνεύμα αβάπτιστο
Κάτω στο λιβάδι ο τάφος σκηνώνει σκοτεινιά και αλήθεια
Στη φάτνη κλαίει ο Ανθός να βυζάξει την πίκρα της Μάνας
Τα μάτια κοιτάνε συνέχεια μονοπάτια πληγές
Με την ίδια λαχτάρα όπως χτες
Τα όνειρα τρέχουν πιο μπροστά απ'το τώρα
Με την ίδια ελπίδα
Ανυποψίαστα μικρά ροδοπέταλα που ανοίγουν στον άνεμο
Άραγε θα σώσει τον κόσμο μ'ένα και μόνο Δικό Του κύμα;

ανατριχίλα

Σ'αφήνω να μ'αφήνεις
παλιά επιδερμίδα
κουρέλια που φορούσες θα κάψω
υπάρχω για να βρίσκω την έξοδο
απ'το πουθενά
 

διαταραχή 543

Διαφανώς,
απορροφώ και ανακλώ
όσα η ζωή με στρόβιλο πάνω μου ξεφορτώνει,
δέντρα, εντολές και χιόνι ως το λαιμό
και χίλια μύρια πράγματα οι φυλακές,
πάθη, βουνά, τη λάσπη,
θάλασσα, λάθη στα μηνύματα,
δόντια η αγάπη και καρφιά ο ουρανός για τ'άγουρα φτερά,
όνειρα σε χαμένα δάση κι οι θάνατοί τους,
ύστατες πνοές κι αγγίγματα,
ο κλέφτης, ο χαμένος, ο αγαπητικός, ο αδερφός στην πλάτη
σε κάθε βήμα μου για σιγουριά,
μια μαχαιριά,
εκεί πού στρώναν να πεινώ,
που έτρωγαν να πονάω,
να γονατίζω εκεί που κείτονταν αναπαυμένοι,
εγώ και τα κομμάτια τους που είμαι
εγώ και ο καθρέφτης μου στον άνθρωπο...

δαχτυλίθρα

 

Όλο και περισσότερους ρουφάει ο ουρανός
διαχεόμενοι στα σύμπαντα άνθρωποι
Όσο απλώνεται ο καθρέφτης  του
οι μέρες στάζουνε από ψηλά σαν κατακάθι
θερμές κι αβάσταχτες
Κι εγώ με ένα σουβλί απ' άκρη σ' άκρη
Ο Αθανάσιος, μπρος στο βαθύ σκοτάδι δε λυγά
μουδιασμένος παίρνω τις ράχες δίχως αίμα
Είναι εκεί
Πιότερο μικρή και ροδαλή σαν πάντα
η Ανοιξη που κεντάει της γης το δέρμα
Περίλυπη κοιτάζει
πόσο άδεια είναι τα χέρια μου
Μήτε νέο κανένα να της δώσω
παρά μονάχα την ακοίμητη μου στάση
Ζητώ πώς θα τελειώσω αγκαλιασμένος
με μία ελπίδα από τον κόσμο
κι εκείνη απαντά πόσο απύθμενο είναι το κενό
πως μόνο η αλήθεια καρτεράει να με προσπεράσει
πέρα στις άγονες βουνοκορφές
και στις ακτογραμμές των οριζόντων

του τίποτα

Στο ανάμεσα φθοράς και αφθαρσίας
σκοτάδι πηχτό και χτύπος κανείς
σκόρπια λεπτά αβεβαιότητας ψυχρής
ευθανασία με γεύση πικραμύγδαλου
η ανάσα διατείνεται μικρότερη
από όσο την προσδιορίζω
η τυρρανία σε άδειους δρόμους διαλύεται
εκεί που δε χωράνε ούτ'αναπνέουν όνειρα
οπού τα ρόδα ανθίζουν μπουκέτα από αλήθειες καρφιά
η περιπλάνηση διαρκεί περισσότερο
απ'όσο την υπολογίζω
κι αυτό που ανασκευάζει τους ιστούς
το δρόμο έχασε σε άγνωστους σταθμούς

"έχεις μάτια το φεγγάρι"

Ρωτάω τις φλέβες σου
έχω κερδίσει ύπαρξη μέσα σου;
όσο εσύ τρυπάς τις δικές μου χωρίς αιδώ
κι εκείνες απαντούν ν'ανακατέψουμε το αίμα μας και μετά να χωριστούμε

αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις σου

 Ίλιγγος ζεστός, πού πατάς;
πάτωμα δεν υπάρχεις
Κάτω σου ανοίγεται φαράγγι
κι απόκοσμο αναδύεται ονείρου φως
Μία στιγμή βλέμματος ζώντας, στο ταβάνι περπάτησε
Η ζάλη φτάνει ως τον ουρανό, η ζάλη..
και το μικρό πουλί που μέθυσε
κι απο κλαδί κρεμάστηκε σα νυχτερίδα
Μην το αφήνεις να σε επηρεάσει
Έλα στο ίχνος μου και γύρε
πάνω μου
σα μόνη ποτέ να μην είμαι
Πετώ ψηλά μέχρι το τέλος
Μία στιγμή νομίζοντας πως αγαπιέσαι

μείνετε μέρες..

Μυρίζει ανθρωπίλα του Άδη παντού
Αόρατοι και ορατοί νεκροί και νεκρωμένοι μας περικυκλώνουν
Μικρά είναι το σίδερο και το μπαρούτι
Ασήμαντη της φύσης η πείνα για τα πλάσματά της
Πιο φοβερό ανδρώνεται του μίσους το σαρκίο
Το τέρας της ψυχής που κατατρώγει τον ίδιο του τον αδερφό.

πατρίδα ονείρων

Αφανιστήκαμε
Γιατί μάθαμε να κατοικούμε χειρότεροι από επίφυτα
Να αγκαλιάζουμε τους αιωνόβιους βλαστούς και τους κορμούς
κι εκείνοι να ζαρώνουν κάτω από τον κλοιό της αυθαιρεσίας μας
κάτω από το βάρος της άχρηστης προσκόλλησής μας
Δε γέννησε η μάθηση.
Στα βάθη του χρόνου βουλιάζοντας
κατέγραψε άπαντα δίχως δυνάμεις αναπαραγωγής
αντέγραψε τα ασύμβατα, τα ξένα
Ούτε η γνώση γέννησε Έλληνα αφού δε βρήκε χώμα εύφορο
Κλώνος με φόρτο υπεροψίας και κούφιους στόχους
πλανάται πλάνη οικτρά περιχαράσσοντας τα σύνορά του
Μένει να πάρουμε αγκαλιά ο ένας τον άλλο προς παρηγοριά μας
Γιατί αυτός ο τόπος, τα μάρμαρα και οι νεκροί του
δε φτιάχνουν άλλο ΕΛΛΑΔΑ..

» Το παρελθόν! Δεν υπάρχει παρελθόν. Τα πάντα συγκλίνουν στο παρόν.»

προσχεδιασμένο

Θα σε καταπιώ
προτού αναπτερώσεις το αίμα σου
κι ύστερα θα ξεχυθώ
απ'άκρη μου σ' άκρη.

έκανα ότι καλύτερο μπορούσα..

Εχεις πάλι την αρρώστια της άνοιξης
Ελαφρύς σαν πούπουλο και τεράστιος σα βουνό
Συνομιλείς με το ξιφοειδές οστούν,
η μάχη προβάλλεται στα μάτια,
όλοι εισχωρούν και αναπαύονται
όσο εσύ αναμετριέσαι
στα πετάγματα από το κάθε του κύμα
Με τα δάχτυλα μπλεγμένα μέχρις εσχάτων
ζευγάρια χέρια, ζευγάρια πόδια,
κάθε σκαλοπάτι άγνωστο,
χέρι δεξί, χέρι αριστερό, ώμος στον ώμο
και τα βράδυα στα μάγουλα άυπνη,
στα βλέφαρα,
σα βράδυα του μεγάλου ξεσηκωμού,
μεγαλώνω με το σφίξιμο στο στομάχι,
περπατώντας τα μονοπάτια του,
στα όνειρα που μου αδειάζει ελπίδες
Δεν ήξερα πως θα είχα μελανιές σε κάθε τόπο
ώσπου να βρω τη δική μου γωνιά να ξεχειμωνιάζω
Πάει καιρός που χαιρέκακα λησμόνησα
αυτό που ήμουν
Αυτό που γίνομαι δε με χωράει
Ένα ολόκληρο λιβάδι άγρια άνθη

όταν σου λέω πορτοκάλι να βγαίνεις

Να μυρίσω τη βροχή
όπως θα κατεβαίνουν τα ξανθά χορτάρια
στο πέρασμά της
Στον ουρανό σύννεφο άγριο που έκλεισε
μέσα του τη σκόνη
αγκαλιά με το φόβο ποιάς μέρας
που δε μοιάζει με το αύριο που ονειρεύτηκα
και πέφτοντας
το χαμόγελό της θα σβήνει στα χείλη
Αναρωτιέμαι,
ποιός άνεμος σκόρπισε τα δώρα
ποιός άρπαξε την αθωότητά της
και την έσπρωξε πάνω σε δριμύ μαχαίρι
για να διπλωθούν στα δυο η ακριβή θωριά
και το "Ελπίζω".

οι χορευτές

Γίνε Ξε-Γίνε
γυμνώθηκαν τα σπλάχνα από το μουρμουρητό
οι ελπίδες κατρακυλούν από τον ουρανίσκο
καθώς η σφυριά νικάει το κοίταγμα
που έχει προφυλακιστεί
στα έγκατα του είναι
Θα'ναι χρόνια ολόκληρα
δεν μπορώ να ανασάνω γιατί τώρα ξυπνά
πέντε βήματα από πάνω
κι η θέα του υπογείου εκκωφαντική
Τρυπάμε με το βλέμμα του ήλιου το πύρινο έρμα
κάθε δύση που εξασθενεί
μήπως καταφέρουμε να έρθουμε
ο ένας στη θέση του άλλου
στην αγκαλιά του άλλου
να νοιώθουμε πώς όλα έχουν αφεθεί
πως ο Θεός μας αφήνει ελεύθερους
να φύγουμε με τα σώματά μας
σε τρικυμισμένη θάλασσα
όπως τα μικρά ξεριζωμένα άλγη των βράχων

πώς σε κοιτούν

κρατάς την καρδιά μου σ'ένα ξύλινο τέμπλο
οι πεταλούδες στο στομάχι μου σώπασαν
και κοίτα, τις χορδες τους μαζεύω
πώς με κοιτούν από ψηλά χωρίς καρδιά
από της θάλασσας τον πυθμένα
είναι ο κόσμος πιο θαμπός
ο εχθρός μονάχος του
τους δρόμους αγάπησα γιατί δεν είχα
κι αφέθηκα να γυροφέρνω έναν έναν
με τους ανθρώπους της ξερής αντοχής
σε καφέ με γκαζόν και ομπρέλες λευκές
κι εμείς ρημαγμένοι σε σκονισμένα συντρίμια
η αίγλη που μας ακούμπησε και πήγε στο διάολο
καλύτερα να φύγω σαν το τελευταίο μάταιο απομεινάρι
κοιτώντας τον ουρανό και τις σκιές τους
κάτω απ΄το νερό
που οι καρδιές των παιδιών ακόμα χτυπούν

γιατί παρασύρθηκα

Δεν είναι που χτίζω φυλακή 
είναι που αγγίζω αόρατους στημόνες
και ανατριχιάζουμε μαζί.
Όλα μα όλα τα μιλώ μ'αυτούς 
Ξέρω να κρύβομαι στη γειτονιά απ'τη ρετσινιά μου
γιατί σκοτώνουν τ΄αλογα όταν εκείνα μάθουν να γερνούν
Είμαι και φαίνομαι το ραγισμένο παραπέτασμά μου
μέσα στον εύφορο Του Κήπο από ανθούς και σάπιους καρπούς
Ένα ελαφρό τρελλό της γενιάς μου επιστέγασμα
λίγο πριν με καταδικάσουν σε λοβοτομή

"αλλά βλεπόμαστε στα όνειρά μας"

Μια φωνή στην στρατόσφαιρα είναι
και νομίζεις πως βγαίνει από μέσα σου;
Τι να δικαιολογήσει η Θεία Οικονομία
στην ασυγκράτητη ελπίδα που τρέφεις
για να μπεις κάτω από τη γη ξανά;
Καταπίνεις το φως και το σβήνεις ώσπου να καείς από μέσα
Τίποτα. Παίρνεις αγκαλιά μια κολώνα
και σκέφτεσαι τη μετενσάρκωσή της σε άνθρωπο.

- Μα με πήρε αγκαλιά στο όνειρο
 Ήταν σούρουπο, ζεστή αγκαλιά
 Η καρδιά Του χτυπούσε με ριπές
 - Ναι. Και η επίδοξη φυγή της μεγάλωνε τους χτύπους...

forever

Ποιός είναι ο χρόνος που δήλωσες τελευταία φορά;
Πάνω στη σκέψη "τώρα" είναι το μηδέν,
η αιωνιότητα μένει μια αφηρημένη φιλοσοφία 
με την οποία εξηγείς το μετά που ποτέ δεν δικαιώνεται
όσο φεύγουν τα καλοκαίρια
και ο τόπος γεμίζει αποδημητικά πουλιά
Δεν μπορείς το πάντα να μου δώσεις
όσο η θάλασσα αναλώνεται, γερνά και αναγεννάται
κι έτσι μένεις της ύλης δικάσιμος και προδικασμένος
αφού οι αισθήσεις μου διαλύονται στο τώρα που εσύ είσαι Απών.
 

καρφί της θάλασσας

Ανοιχτή η μπαλκονόπορτα
στο ξύλινο πάτωμα περπατάει ο ήχος
κάτω από το ανεμολόγιο και το δοξάρι,
το σκάφος ζεσταμένο,
περνάει και σπάει χτυπώντας στο λευκό τοίχο της αυλής
που σκιάζουν οι παπαρούνες με τα κόκκινα κορμιά τους
Ανακατεύεται με τη ζάλη των τζιτζικιών
Ο λεπτός άνεμος μυρίζει το κύμα, ιώδιο κι αλάτι
που  αστράφτει μακριά και το φως του μικραίνει την κόρη
σφίγγει το περίνεο και θηκαρώνει
Εκπαιδεύσου στο στήθος στην κοιλιά και στα μάτια
όσο περιμένεις να σου βρέξει τα πόδια ξανά. 

κοράλι

Mαβί του άγριου βράχου σου
Κίτρινα στάχυα και σκόνη ολόγυρα. Παντού
Ήλιος χρυσός κεντάει δίχτυα στο σώμα του νερού
και πιάνεσαι για να σωθεί το κόκκινο σου δέρμα. Πάντα.
Γαλάζια ομίχλη και σκιές που περπατούν στην άφωτη πλευρά σου
Γδύνονται, αγκαλιάζονται, χωρίζουνε οι δρόμοι
Το καλοκαίρι βασιλεύει στο μεσόφρυδο
διαγράφοντας τα αδιάφορα και τα πικρά στ'ανύπαρκτα
ξεμακραίνοντας απ΄την ουρά του
Όλοι βουτούν μ' αναπνευστήρες
μα εγώ κρατάω την ανάσα μου στην αφορμή που θάλλει
να χαθώ στα βάθη του βυθού  
Λύσε το γλάρο σου, φάνηκε ψάρι..

διηνεκές- "μάνα θα πάω στα καράβια"

Τράβα γραμμή στους σφραγισμένους χάρτες
που σου φωνάζουν για τα φώτα του ουρανού
Οι δρόμοι άσφαλτος που σαν το κύμα τρέχει

Κοιτάζει πίσω της η αλεπού
την κυνηγούν χειρότεροι από σκυλιά
άνθρωποι  αφρισμένοι
Στο σταυροδρόμι  βγάζει δυο φτερά και δραπετεύει

Γελώ που η ζέστη λιώνει τις υπομονές
τις αντοχές των υφιστάμενων οι αξιωματούχοι
Τα ειρωνικά τους μέτωπα ξεσπούν
και τα πηλίκιά τους παίρνουνε φωτιά

Το σύστημα είναι σκούπα που ρουφά
και τσίρκο των τεράτων
Το θάνατό μου σκηνοθέτησα
κι απήλθα από την πίσω πόρτα εκ των αοράτων.

θαλασσογραφία

Έμβρυα χρόνια γίνονται στη θάλασσα
Πρώτο νερό. Τροφή για τα άβγαλτα
Πρώτο νερό. Ανάσες δίχως βράγχια

Πρώτο νερό. Η ταραχή μέσα στη γαλανή μεγαλειώδη μήτρα
ο χτύπος της καρδιάς της που το σύμπαν σου οικοδομεί
η γνώριμη υπερπάντων σου υπόκωφη φωνή
που σου χαιδεύεται για να σου πει με βεβαιότητα
πως για όσα έρθουν δε θα χωράς πια εκεί

Έπειτα η μυρωδιά σου επιστρέφεται ανθρώπινη
Εκείνη να με κυνηγά από παιδί διαρκώς να βγω από τη θάλασσα
κι εγώ με ροζιασμένα δάχτυλα να ψαχουλεύω τον ομφάλιο λώρο
που δέθηκα με τα ενδεχόμενα της ευτυχίας.-

ηλιακό

Λες και μια ίνα ύπαρξης κινήθηκε ανάποδα

Σαν άνεμος που άρπαξε το φύλλο απ΄το κελαρυστό ποτάμι

και τό'ριξε κάτω απ΄την πόρτα 

Εσύ το σήκωσες και ένοιωσες τη μοναξιά του δέντρου

στη δίνη της σκληρής πραγματικότητας

Πώς εξαρτιώνται όλα από τα χέρια, τα πόδια και τα 1000 μάτια σου

και πώς αστράφτει ο νους μπροστά στον παφλασμό της θάλασσας το καλοκαίρι

Μη βρέχεσαι κοντά μου.

ηλεκτρική απόκριση

όπως στις έξαφνες χαρές γελάς, αναβοσβήνεις
όπως στα άγρια ποτά που πίνεις μ'αδερφούς
ποτέ δεν άφησες χωρίς να διακρίνεις
στην αγκαλιά που σ'ένωνε άνθρωπο με άνθρωπο
πως είναι αλάνθαστο να ζεις και να πεθαίνεις
κάθε μια φορά απάνω στη στιγμή.-

κάτω από τον ουρανό

Πυρπολημένοι οι πιο πολλοί, φρενήρεις,
τις ειδήσεις για την πονεμένη γη απαρνιόμαστε
Ο τόπος γέμισε φονιάδες και πατρίκιους
που θάβουν τις πηγές της γνώσης
Δεν έχει ύλη το κρεβάτι μου πάνω στα στάχυα
κάτω από το λιοπύρι,
το βράδυ καίει και το φεγγάρι
Δεν είναι ανάγκη να έχεις φαγί
αφού όλα γύρω πείνα σημαίνουν
κι αφού τα χείλη στέγνωσαν απ΄την καρδιά τους

poisson rouge

τα μέλη δεν έχουν άνωση
απ΄τα πλευρά ως την ουρά
ατσάλινο καρφί περνάει
στο βυθό ψάχνοντας με καρδιά μισή
διάφανο μπλε μετέωρο χάδι
γεμίζει με τρύπες το σκοτάδι
και το κορμί που δεν πήρε απόκριση καμιά

η γη ανθίζει εκεί που θέλει

Σα να σε πήρε η μοίρα αγκαλιά
το καλοκαίρι αυτό που σ'έδιωχνε ο τόπος σου 
Κι αφέθηκες κορμί της ερημιάς,
κλωνάρι που λυγίζει
ρεύμα να του ζητάς,
του ονείρου που έπεσε μπροστά και χάιδευε τα πόδια σου..

ανάγκη

Λαχτάρησα και πέταξα λιποψυχιάς φτερά
Άγιε Φραγκίσκε του φτωχού λησμονημένου Φάρου

Το κώνειο ήπια 
Να' ρθω να σε βρω

Της ευφροσύνης ήταν φαρμακερό το ακόντιο

Και του έρωτα ο υπαινιγμός

Πνιγμός από τα βάθη

Δεν παίρνει άλλα λάθη ετούτος ο καιρός

Δεν έμεινε η αντοχή
Δε μου΄πιασε το χέρι
στα μάτια μου έστησε καρτέρι ο λόγος ο μισός.-

το φιλί

Στα σύνορα της πλάνης κυβερνάς
και τρέμουνε τα σωθικά σου
Προτού η σπίθα του που καίει να σου δοθεί
Στο όνειρο μεταλαμβάνει μόνο η σκιά σου
Δε θα το λάβεις το φιλί γιατί εκείνο σ'άλλη χώρα κατοκεί
Μονάχα αν το ονειρευτείς τα χάδια σου δε θα πετάξεις
Ξανά. Όμοια κάθε μέρα
Μ'ένα κομμένο γάντι από παλιά δαντέλα καταφέρνω να πετώ
Στων δέντρων τις κορφές είναι η ισορροπία μαγική
Της νύχτας το κλειδί κρατώ μα όχι το φιλί του έρωτά σου
Ψυχρά τα μάτια
Φόνισσες οι ομορφιές
κι η μαχαιριά δικιά σου.

H γιορτή

Όταν βλέπεις Όλη την Εικόνα
Αγκαλιάζεις το θάνατο σε κάθε ανάσα
σκορπάς τη ζωή σε κάθε φύσημα
Ο άνεμος δε σταματά παρά μόνο όταν πηγαίνεις μαζί του
Ένα δευτερόλεπτο πριν, ένας αιώνας αειποτέ στο τώρα ακουμπούν
Δεν υπάρχει ύστερο
Εχεις προβλέψει πώς θα το καταπιείς κι αυτό
Στο ίδιο κύτταρο συνουσιάζονται όλα
Το έχεις μέσα σου κατανοήσει πια
Εγιναν και θα γίνουν, γίνονται 
Ένα παρελθόν, ένα παρόν και το μέλλον μαζί
Και η Χάρη της Φωνής που στα τοιχώματά σου δονεί
Της φωνής που πέρα από το παράθυρο κοιτούσε
Εκείνης που γκρεμίζεται από το σύννεφο σ΄ένα λιβάδι με λουλούδια
Αυτής που όσο κοιτόσουν στο χώμα, από πάνω σου ικέτευε ν'ανοίξεις όλα σου τα μάτια.
Πού κοιτούσες τότε μου λες? Πού κοιτούσες?..

το ρόδο

Μεγάλωσα στον απολογισμό
Κι όσο ακούμπησα ως εδώ, ήταν σε κούφια στήθη 

Και σαν αρχίσαν να μικραίνουνε οι μέρες,
Ετοίμαζα ξανά το νεογνό
Είναι το νέο δέρμα ροδαλό, γυαλίζει,
Κολλά σαν πρώιμη πληγή
Κι ας έτρεμα τον αποχωρισμό,
γιατί βρυχόταν από πάνω μου φοβέρες

Όμως ταξίδι στο ταξίδι πάλι με βρήκα εκεί
οπού δε με περίμενα

Όσο μακριά στη σκέψη μου, στο τέλος να γυρνώ στο χιλιοστό
νά'ναι απόγευμα κι η δύση με ένα φως που αχνίζει...

άδειο

Στον κώνο του στήθους πάλλονται τα γέλια των φίλων
ο απόηχός τους κόμπος που επιπλέει σε μια δακρύων θάλασσα
Μικρό κορίτσι, καυτή μιζέρια, κρύα θάλασσα
Το τώρα μοιάζει άδειο και το άδειο μοιάζει λίγο
Το δέντρο κάθε φορά να γίνεται
ο αιώνιος εραστής που μ'αγκαλιάζει
Το γυρισμό μονάχα στα κλαδιά του είδα

χαμηλό

Τις μέρες της σκιάς έρχομαι σαν άοπλη
Εκείνο ξεκουράζεται στην σπονδυλική μου στήλη
Στα δέντρα του δρόμου, τα μωβ των λουλουδιών τα πορφυρά, κραυγάζουν
Για το δάσος που δε χάνεται κι ας έφυγες εσύ
Που κρύβεται εντός και περιμένει να ζωντανέψει.   Εμπρός μου σα δάσος ξανά
- και όχι σαν άνθρωπος δάσος...

αιμοσφαίρια

Tα όνειρά μου όταν γεννήθηκαν με γάλα λύκαινας τα έτρεφα.
Δυνάμωναν κάτω απ΄τα αστέρια, στον ήλιο αστράφτανε. Ζωντάνευαν να κυριέψουν.
Έπειτα ήρθαν οι άνθρωποι κι η οχλαβοή τους έφερε όλεθρο- δεν τα άφηναν, δεν ήθελαν.
Ξεφύγαμε και τώρα πια εκείνα με τραβούν τρέχοντας μπρος ανήλιαγα και πεινασμένα...