Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2016

pacific


ολοκληρώνοντας μία λέξη
που ξεσηκώνει το κύμα
βαθύ μπλε ερχόμενο
να καταπιεί αφρίζοντας τα λάφυρα
δίχως να ανταλλάξει τα υπάρχοντά του
επέζησα μέχρι το τέλος
του ήλιου υπηρέτης
από την αρχή τους, των ονείρων
κι αυτό ήταν ΖΩΗ
Ύστερα βγήκα σ' ένα τόπο ξερό
πού'μοιαζε πιο πολύ σε θέλω
να με κρατήσει η ανάγκη της ανάσας
μέτρημα τέλμα δίχως αύριο


Παρασκευή 5 Αυγούστου 2016

δρομομάχη

Πες μου ποιό κάποτε θα δω
το κάποτε που κάνει κύκλους στα πλευρά μου
κι από το φως πιο γρήγορα
δύει και ανατέλλει,
που μου χτυπάει στο μυαλό
τοπία αλλεπάλληλα που κάποτε θα δω μαζί σου
που το σημάδι του σαν από σίδερο καυτό στα όνειρά μου,
ούτε φανάρι στη βροχή,
ούτε στου κόσμου τη ροή,
στων πεθαμένων το χλωμό περβάζι,
στο σχέδιο της αγκαλιάς,
το ακατόρθωτο στης μνήμης το χαλάζι,
δεν είναι
πώς να χωθώ ανάδρομα στον καταψύκτη του καιρού,
στον τόπο και στο γίνε,
είμαι
πώς να αρκώ από το πουθενά, για πόσο;
αυτό που ονόμασες σιωπή
φωνάζει απουσία απ'την αρχή
κυνηγητό του μελτεμιού που γυρωφέρνει θησαυρούς
και ύστερα τους χάνει.
Δεν έχω ξεμυτίσει πουθενά
το καλοκαίρι πετάει χωρίς εμένα
άδειασα μόνο το κλουβί από τα πουλιά
που θα σε αναζητούν στα ξένα..

Παρασκευή 22 Ιουλίου 2016

forget you not


όταν αρχίζει να χτυπάει η φλέβα
με λιβανίζεις μια σκόνη που λάμπει
κι ερχόμαστε αγκαλιασμένοι
σ'ένα βαθύ μπλε αβύσσου κυματίζοντας
στα υψίπεδα των ποδιών μας
μ'ολα τα φτερά ελπίζοντας
πως τώρα αραχνοϋφαίνονται οι πρώτες μνήμες
τόσο τυφλωμένη κρατιέμαι από τους ψίθυρους
πως θα μου δείξεις τα σήματα
τόσο που ακόμα δεν σταματώ να κυνηγώ
ότι σημαδεύεται με φως
κι ύστερα όλα σβήνουν πάλι σε μια κοιλάδα επίπεδη
πόση γαλήνη πρέπει να καταπιώ
για να αντέχω να χωρώ ανάμεσα στις λεγεώνες
των άκαρπων πραγμάτων
σαν σάτυρος που χαίρεται αλλά το θησαυρό του δεν ζυγώνει



Τρίτη 12 Ιουλίου 2016

φλοιός


Ερημωμένος, ξέσκεπος φάνηκε ο πόνος,
βουβή ακολούθησε η συνουσία με το βιος του.
Κείνος αφέντης μέσα του, ανηφόριζε βουνά,
γέμιζαν μάτια όλο λαχτάρα το στήθος και η πλάτη,
κελαρυστά ποτάμια ο οδυρμός του,
πράσινα μίλια σκεπασμένα άνθη,
πίσω απ΄το έρμα κόκκινη φλόγα ξαγρυπνά
κι απόκρημνα μια θάλασσα βαθιά πελασγική
στο γκρέμισμα ενδεχόμενό του,
κεντάται δίχως αίμα,
κι ανάθεμα δεν έχει κορυφή, ούτε βυθό, μονάχα ευχή,
ο δρόμος φιδωτός
κι ο χαλασμός σέρνει ουρά τα πάθη,
ένα ξημέρωμα που έφτανε μαβιά μια γεύση
από σταγόνα εκλιπόντων των σωμάτων,
οράματα αδικοχαμένα αστραφτερά,
ορίζοντα πότε θα επιστρέψεις τη γαλάζια σου καμπή
ποιό νόμισμα χρυσό αντάξιο θα σταθεί στο στόμα
του έρωτά του

Κυριακή 27 Μαρτίου 2016

ταχυδρόμος


κρατιέμαι με το στόμα κλειστό
και ο πόθος στροβιλίζεται εντός μου λυσσαλέος άνεμος
που ουρλιαχτό φυλακισμένου αν τον αφήσω
θα βγει να κάψει το χρόνο, το δρόμο και τον άνθρωπο που μ'αφήνει εδώ,
εσένα που κρύβεσαι πίσω από ένα πυκνό σύννεφο
που δρασκελάς σε ανύποπτο εδάφιο και ορύγματα ανοίγεις
εμένα που καταργώ τις εντολές του αμώμου γιατί μια ρίζα απόμεινε εκεί
πριν όλα γεμίσουν με άμμο....

Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2016

ακίδα


Σε έχω τόσο ονειρευτεί
από πάντα ως πάντα να υπάρχεις
κι αν δε με κάψεις με τα μάτια σου
το ίδιο έχω χάσει
με νοιάζει που δεν σε καίω βυθισμένο φυτίλι 
στο κερί που λιώνω κλαίγοντας
άλλη μία παλίρροια
που χάθηκες δίχως να με πάρεις μαζί σου
κι όλα τρέπονται σε μια ξέρα γη,
φυγή σ' ένα άγονο στήθος.