χαμηλό

Τις μέρες της σκιάς έρχομαι σαν άοπλη
Εκείνο ξεκουράζεται στην σπονδυλική μου στήλη
Στα δέντρα του δρόμου, τα μωβ των λουλουδιών τα πορφυρά, κραυγάζουν
Για το δάσος που δε χάνεται κι ας έφυγες εσύ
Που κρύβεται εντός και περιμένει να ζωντανέψει.   Εμπρός μου σα δάσος ξανά
- και όχι σαν άνθρωπος δάσος...