Κυριακή 16 Αυγούστου 2015

αφύλαχτο


να δω μια τελευταία κόκκινη φλασιά από ήλιο
προτού βυθιστώ
το φίλντισί σου σκεπάζουν τόνοι από θηρίο
τα μαλλιά σου μακραίνουν
χωρίς την υπογραφή των χεριών μου
οι ρέπλικες ακουμπούν το στήθος σου
απλώνοντας τα πλοκάμια της δίψας
την ανάσα σου σκεπάζουν οι χτύποι του λούνα παρκ γύρω
οι φλέβες μου απουσιάζοντας δυσανασχετούν και με τρυπάνε
που το φως σου έκρυψαν οι μοίρες και ανήμπορη στάθηκα,
κλωθογυρνούν μάταια οι ώρες
όταν αργά θα με δεις,
πιο αργά θα νοιώσεις εκκωφαντικά τον πόνο
που έμαθα να καλπάζω μαζί του για να μην καώ
όσο μακραίνω τόσο πλησιάζω κοντά σ εκείνο
που τώρα πια μπορεί να ζει χωρις την ανάγκη μας
μόνο με ήλιο