Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014

αφορισμός

με κοιτάς με το μαλαματένιο πρόσωπο στραγγισμένο
ο χειμώνας μουλιάζει εδώ κοντά
χάσου και συγχώρεσέ μου τα δεμένα χέρια
αλίμονο δεν φτάνω
ζω για να ονειρεύομαι πως θα ζήσω
δυό μίλια γλώσσα και χεροπόδαρα κουλά
δεν πετάνε ούτε μία νυχτοπεταλούδα
Περπατώντας στο λιακωτό ήλπιζα το χαράκι του ήλιου
να μου κρατάει το χέρι, πέρα απ΄το τότε,
όταν δε θα υπάρχει η σκιά μου
πηχτό σκοτάδι
κι ούτε το φεγγάρι δε διορθώνει
τα συστηματικά σφάλματα των εποχών

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014

can fly


στους κεραυνούς κλωνάρι ασημένιο
να με κοιτάς με το μαλαματένιο σου πρόσωπο
τόση βροχή μετά
με το μαλαματένιο πρόσωπό σου
σοβαρό δίχως κελαηδίσματα
τι εδώ να περιμένω γονυκλινής στο δόγμα
τυφλή παλίρροια έρχεται
κοχλάζουσες, αφρίζουσες να με λυτρώσουν,
τα κουδουνίσματα και τα βελάσματά τους από μακριά,
ποτάμια άπονα να ξαγρυπνούν ορμές για να τις υποστείς,
για να τις προσπεράσεις,
οι λέξεις
τις άμορφες ώρες, τις μικρές της ύπαρξης
δεν ήρθαν για να με ζητήσουν,
να με προβλέψουν ήρθαν
περαστικά πτηνά διανύουμε το τέλος εποχής
μια προσευχή σε φουσκοθαλασσιά
για τα παιδιά των περασμένων χρόνων
που στον αφρό δονούνται στραγγισμένα
ψάχνοντας τα μικρά τους καρυδότσουφλα για να αρμενήσουν ως εκεί
από το άλφα στο ωμέγα
κι ύστερα να τα κλαις


Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014

"και βγαίνει απ΄την Άνοιξη με μια λαβωματιά"


ακολουθώντας μία έκρηξη
σε μονοπάτια βρέθηκα κομματιασμένη,
αστερούσια σκόνη,
μέσα σε μια λερναία ύδρα πιθανοτήτων,
αβέβαια ως τα πιο μύχια λημέρια,
απόμεινε μία στιγμή ευδαιμονίας
με τους φίλους -παντού τόπος-
μα τούτη η μέγγενη της εξαφάνισης άκαφτη δυναμώνει
η ανάσα βλάσφημο ρολόι
δύο φορές το δείκτη μακριά σου προσπερνά
μαύρο καιρό φαγώνεται ο βράχος,
ούτε το φως, σκοτάδι ούτε, δεν ανάβει,
δεν θα σημάνει τίποτα η γνώση
μόνο τα μάτια δυσκολεύουν κι η σιωπή κεντά