Σάββατο 31 Μαΐου 2014

αϋπνιο

Απέθαντα καλλιεργούνται ριζικά
να μη σταυρώνει δίχως τους ανθός καλοκαιριού
δύο γούβες στην άμμο τα μάτια στεγνώσανε
μήτε σχήμα πια.
oι αλυσίδες των χρόνων θαμένες
με τ'απομεινάρια των κόσμων
τα σκεπάζει η άμμος με τον άνεμο
κι όσο περνάνε κύματα
κομμάτια ξασπρισμένα κόκκαλα ξεβράζουν
κυκλώνοντας όλα τα φανάρια
κουράστηκα να μένω στο μουράγιο
να κοιτώ τις διαδρομές
κι απ΄τους πυθμένες να φωνάζουνε οι ίσκιοι
Βαβέλ του σκοτωμού απλώνεται σ' ανατολή και δύση
άλλοι να πνίγονται στα αίματα
και άλλοι να κρεμιούνται
αποχαιρετώντας απ'τις κουπαστές.

Δευτέρα 19 Μαΐου 2014

τροχαίο


στην τελευταία ακροπεταλιά μέσα στο χάος
άνθρωποι, ζώα, στόματα, μάτια, έρωτες,
στη μέση σε χώρεσα,
είναι πλατύς ο δρόμος που απλώνεσαι,
νότο να παίζεις, νότο να με κοιτάς πανώριο μου σχήμα
και πρόσχημα να ζεις μια θλίψη
στάλες βροχή πάνω απ΄το κύμα
ασήμι που σου χρωστάει να γενεί χαρά
όλα τα χελιδόνια να κυκλώνουν το χωράφι μου
λες Αύγουστο άραγε ακόμα το φανάρι να κρατάς στη δύση;

Δευτέρα 5 Μαΐου 2014

polvere




με τι να αναμετρηθεί o νόας
όταν αποχωρίζεται του κόσμου που ανέλαβε
να του δώσει ζωή σε σκυτάλη
τότε δεν ήξερε σε ποιό βάθος χαράδρα θα πέσει να τη χάσει
ποιό υψόμετρο θα σκαρώσει να τη χαρεί και να ελπίζει
δέκα του επώδυνου δευτερόλεπτα
και μέτρα να του πάρει για τα μέτρα του
ώσπου να ελευθερωθεί και πάλι
στα χέρια έχει μείνει μια κορδέλα
και τον βγάζει στο ανάμεσα του μίσχου για μια μέρα,
για ένα μήνα που φαντάζει πάνω από τους άλλους
μ' ένα στεφάνι να ευωδιαζει
Θα τον τυλίξει όπως κάθε χρόνο με τα ίδια ρίσκα
δήθεν για ένα άγνωστο ταξίδι σε πολλά υποσχόμενο προορισμό