Τρίτη 28 Ιουλίου 2015

άγριο δάσος

μπορείς να φέρεις την εξάρτησή σου πιο κοντά;
να δω ποιά μόλυνση σε έχει συνεπάρει
σε τι ζυμώνεσαι να εξαπολύσεις καλοκαίρι
ζέστη αλύπητη χωρίς πυθμένα
και το κεφάλι ένα ταβάνι που βράζει δίχως παραθύρι
εκείνο το ανυπεράσπιστο φως κρατούσα
και κάπου κάπου δροσιζόμουν
ώσπου το δέντρο βούλιαξε τα κλαδιά του στο κύμα
κι έμεινε δίχως χέρια
δικά σου χνώτα τριγύρω
στης άμμου τον κόκκο
ηχώ στο ματωμένο κοχύλι
άκρες ιδρώτα
πώς θα σε βρω σαν πρώτα;

Φαέθων

με μελανιές από τα χέρια που ορκιζόσουν μ' αγαπούν,
στερνη φορά κοιτάχτηκα στο σκοτεινό το πρόσωπό σου
αλλοπαρμένος έτρεχες να με προλάβεις
φιδίσιο ήταν το αποτύπωμα των ποδιών σου
το δηλητήριο ανέβηκε από χάμω
σε κάθε πόρο χύθηκε
πλημμύρισε το πεζοδρόμιο μου
χαράκτηκα σε μια καρδιά με το αρχικό σου
δε θα με θες
φεύγω καλύτερα

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2015

νεροφωλιά


πού νά'ναι η ουσία μου για να τη μάθεις,
πώς αγκαλιάζεσαι δίχως να με σκεφτείς,
άγονες μέρες, άγνωστα σχήματα
καρφώνονται στης μοναξιάς το χάρτη,
στο γύρω που γεμίζει πανικούς, 
μύρο βαρύ φούξια διπλό λουλούδι πικροδάφνης,
σα θύμηση χωρίς πατημασιές,
δήθεν πώς κάποτε θα ξεπηδήσεις μέσα από τα ποιήματα,
ο ορισμός της αυταπάτης μάχεται χρόνους και καιρούς,
και ύστερα στης ναφθαλίνης τη χαρά επιστρέφοντας,
στην αγκαλιά του δέντρου, στη ρίζα του την καθαρή,
όπου και να σταθεί το αγκάλιασμα δίνεις καρπούς,
στο δίπλα άνθρωπο να απλωθώ,
στο κύτταρο στων απογόνων και στα δεσμά του Μάρτη,
θάλασσα είναι κι αφρισμένα κύματα,
το καλοκαίρι φεύγει μ' αναστεναγμούς
βουλιάζοντας στον ελαιώνα μιας ανύπαρκτης αγάπης