Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

άδειο



Στον κώνο του στήθους πάλλονται τα γέλια των φίλων
ο απόηχός τους κόμπος που επιπλέει σε μια δακρύων θάλασσα
Μικρό κορίτσι, καυτή μιζέρια, κρύα θάλασσα
Το τώρα μοιάζει άδειο και το άδειο μοιάζει λίγο
Το δέντρο κάθε φορά να γίνεται
ο αιώνιος εραστής που μ'αγκαλιάζει
Το γυρισμό μονάχα στα κλαδιά του είδα


1 σχόλιο:

  1. Πρέπει να αδειάσουμε
    γιανα μπορέσουμε να
    ξαναγεμίσουμε Ως το Χείλος του ...ποτηριού μας
    με Νέες Ιδέες, Εμπειρίες, Νέα Ζωή!...


    Καλώς βρεθήκαμε..............

    ΑπάντησηΔιαγραφή