neon φως

στις χορδές που έμπλεξαν τα νοήματα των λόγων, νόμισες;

δεν είχες χώρο να σμιλέψεις μία γωνία υποβάθρου;

ποιός από όλους θα πει ήξερα;

γιατί απόμεινα μονήρης σε όλα τα στρώματα αλλά ξέρω

γνωρίστηκα με τα αόρατα κι έφτασα δόκιμος υπογείων

όσο η άλλη αδόκιμος διαβαίνει μπροστά σου

απροσδιόριστη αξίας να την παρατηρήσεις, πεζή κι αφτέρωτη ως πάντα,

τροφή έγινα που κάποτε δειπνούσαμε μαζί

κι ακόμα βαδίζω την αγάπη πλάι σου Ξένε

κόγχες

άνοιξε μια χαράδρα ως τον πυρήνα
κι από τα έγκατα πορφύρα άφρισε
πλημμύρισαν ποτάμια οι κόρες των ματιών
οι κογχες σχίστηκαν ως η διάδοση του πόνου
να γευτεί απ'άκρη σ'άκρη
πού είσαι κύμα να ξεπλύνεις
την πηχτή την πίκρα που έβρεξε το στόμα
για του καιρού και των ανθρώπων λάθη
στα ξαφνικά που τον θυμήθηκαν
εκει που ειχε το στήθος ανοιγμένο
εκεί που πέταγε έπαψε να βλέπει να πετά
καυτός κι άλλοτε παγωμένος
λάβα και παγετός
κατάλαβε πως είναι να περνά μια κόλαση κι ένα θανατικό

μύρτος

είναι μέρες που σκληραινει η ανάγκη του καρπού

μισοφαγωμένος θα αφεθει
στου δέντρου τα ριζά,
κάτω από των πουλιών τα πόδια,
Mια στεφανωμένη άνοιξη
το αγκάθι πέταξε ανθό
όσο καρπός να γίνει στη σάρκα ρόδινος με το κουκούτσι μαύρο
βουλιάξανε τα μάτια μέσα του αντάρες και καημούς
Λησμονηθήκαμε
ήλιους περίλαμπρους φέραμε βόλτα κι ήπιαμε ζωή
Γλεντήσαμε
μα το σκουλήκι τρώγει όπου βρει ακόμα