Κυριακή 26 Μαΐου 2013

στεφάνι

Αφανίζω το στόμα μου κάτω απ΄το μαγιάτικο
εκπνέει ξεπεσμένη λεβάντα
σέρνομαι αδαής στο ξώθυρο πάνω στα προσχέδιά μου
στολίζω προσανάμματα
δεν ανταλλάζεις κουβέντα καμιά
δεν έχω όνομα, δεν έχω σπίτι, δεν υπάρχει δρόμος
μέσα τρίβει η ώρα καθαρμού
αλλά συναντιόμαστε στο δρόμο
μόνο χέρια έχω τρεμάμενα
νευρωμένα μάταιων οδυρμών και κόπων 
τα καλύτερα βιβλία μένουν τσακισμένα στη μέση κοντά
αδιάβαστα, ατάραχα, κομοδίνα φορτώνω
λιώνοντας το αγκυροβόλημά μου
τα υπόγεια κρατήρες ατμίζουν
κι όλο πυκνώνουν οι πλάτες των εκδρομέων
για τα δάση ανηφορίζουν
οι εκδρομείς κατηφορίζουν στ΄ακρογιάλια κι εσύ
κι εγώ περιμένω να δω αν θα πυκνώσει
για μένα το καλοκαίρι μια φορά
μια μέρα θα σου φέρουν αγκαλιά το χαμένο λουλούδι
με τ'αρώματα της λησμονιάς  
κι αυτό θα σε βγάλει στους πρόποδες της γιορτής
στου θανάτου το απάτητο άκρο
πιότερο να ονειρευτείς από σήμερα



Τρίτη 21 Μαΐου 2013

μαυροπερίστερο

και πού να πάμε δαγκωμένο μου στήθος;
ποιός να αψηφά την αντοχή του βλέμματος;
οι άνθρωποι μικρά και μεγάλα βάσανα περνώντας,
όλο βιασύνες κι αναταραχές κυματίζουν,
επικίνδυνοι, αλλόκοτοι, αόμματοι, αδιάβαστοι...
εσένα δυό κόκκινα μάτια σε περιεργάζονται που δεν κοιτάς
το μαύρο περιστέρι στη γωνιά της γέφυρας
και η εξώπορτα ανοιγοκλείνει κάθε δύο λεπτά
σημαίνοντας επαγρύπνηση μπροστά στα πόδια τους
πάνω σε λίγα κλωνιά ξεραμένα
είδα κι απόειδα τ'αυγά μου να ζεσταίνω..

Παρασκευή 17 Μαΐου 2013

καθρέφτης

Πότε θα έρθεις βασιλιά φωνάζει ο καθρέφτης
Κοιτώ το επόμενο είμαι και είμαι μοναχός
Στριμώχτηκαν οι χαραυγές που σ΄έβλεπα να παίζεις
με τις μεγάλες ανοχές μιας άγουρης ματιάς
τώρα ραγίζοντας, ψίχουλα ανθρώπινα διαλαλώ,
τα όνειρα εκπαιδεύονται με δαγκωμένη πλάτη να πετούν
κι εγώ σκαλώθηκα στη μέγγενη του πλήθους
τριγύρω οι φυλές ασφυκτιούν
λιπόψυχοι, διεστραμμένοι, εκμεταλλευτές,
φόνοι έρωτες, αποκαμωμένοι, αλχημιστές,
καυτές ανάσες των πνευμάτων και μια σιγουριά
όλοι στον ήλιο σπρώχνονται για μία θέση
Τι να καραδοκεί εξόν το άγριο φτεροκόπημα να μείνω ζωντανός;
Ηλιόφωτε πέτα κοντά

Τρίτη 14 Μαΐου 2013

Αφρική

Μια μέρα σαν άλλη δοσμένος πλαστικών επαφών
εκεί που ξημερώνει πανγαία αυταπάτες 
σύννεφα ανήσυχα γυροφέρνουν τις ύλες
χορδές του ανέμου ατμίζουν στον ουρανό
καμπυλώνουν τις γρίλλιες
λιάζεται μπρος του το σύνορο πρόσφορου δέρματος
το χρώμα της σάρκας βουτηγμένο σοκολάτα
ο αγιάτρευτος αγγίζεται σφύζουσα ήπειρο
αγρίμια και λουλούδια λάγνα του χαμογελούν δραπέτη οιωνό

Κυριακή 12 Μαΐου 2013

χάρμονιστ


Βουλιαγμένες οι μέρες μία προς μία
στου επιταφίου τα σκοτάδια έσβηναν
Εγώ ανέβαινα σιωπώντας το μάταιο ως τ'ακροδάχτυλα
Ανέμελη κρατήθηκε της σωτηρίας η στέψη σε αναμονή
Απ΄το μυστήριο του τάφου ο ελαιώνας γέννησε ονειροθαύματα
Τώρα το νοιώθω πλησιάζουνε νέας κοπής οι μέθες
Η αράχνη που στον τοίχο κάθετα βαδίζει
ενορχηστρώνει του άπιαστου την τέχνη
Μια αναρρίχηση άλλο ένα θάνατο αγγίζει.



Κυριακή 5 Μαΐου 2013

περιπατώντας



Σα μέρα καθάρια μιας ήσυχης θάλασσας
περπατώντας ζεστός και αφημένος όπως γυρίζουν τα άστρα,
όπως η γνώση σε κύκλους χαράσσεται στο κέντρο των δέντρων,
το κάθε τέλος κλείνει συμπυκνωμένο στάζοντας
από την κεφαλή στα πόδια που δραπετεύουν στο περβάζι ξανά,
ελπίζοντας στον άνεμο μια νέα ανάθεση,
ο γιός και η κόρη του Πρωτόπλαστου,
σε όσους ευχήθηκα απουσία της λέξης
μου την επέστρεψαν συλλαβίζοντας την με έμφαση,
να μη χάσω ούτε στιγμή από το να ζω για να δω την αγάπη,
κι ας είναι φτερά ή αλυσίδες που θα γενούν ανάλογα,
τα μυστικά των κόσμων απλώνονται ως πάντα
κάτω από τα αποτυπώματα των ποδιών τους
μέχρι το ασυνείδητο του ενδότερου δικού μου
κι από όσα ελπίζω να μου αποκαλυφθούν,
τι να πρωτοδιαβάσω, οι ξένοι τι να μου πρωτοειπούν,
αν δεν περπατήσω το άγνωστο μέσα στο λιγοστό μου ανάπηρο χρόνο.-

Πέμπτη 2 Μαΐου 2013

καρφιά


"Ιδού ο άνθρωπος!" δείχνουν τα ζώα, τα δέντρα, οι θάλασσες, τα βουνά, η καρδιά του και οι χρόνοι.
Σκεπάζεται μαύρα πανιά ο Υιός να μην κοιτά το Σταυρό όπου κρεμάστηκε,
όπου αγάπησε έναν χαλασμένο κίβδηλο χτίστη που εκμαυλίζει τα Δώρα
και τον Αδερφό του σκοτώνει.