Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

τριαντάφυλλο


μετά της μέρας την σκουριά 
σαν τελευταίος χρήστης περπατώ
μέτωπο στραμμένο στο πλακόστρωτο
Αντίθεση που έχουν, κατηφορίζουσες οι ώρες,
με τα γέλια από παιδιά
αθώα σπάνε το κλουβί τους
ώρα Αποκριάς,
το ρόδο μου χλωμό διαμελίζεται,
μίσχος γυμνότερος από ποτέ
περνώ τους χρόνους με χαμόγελα χειμώνα,
γυμνότερος κι από αρχής λαθών,
που έβγαζα τα πρώτα πέταλα,
είμαι αυτός, εντός εκτός,
καρφιτσωμένος στο πέτο του μασκαρεμένου κόσμου
κρυφοκοιτώντας
ίσως εφέτος να ξετυλιχεί
κόκκινη άνοιξη κλωστή και να πετάξω αετός
από άγγιγμα ανέμου





Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014

Μικαέλ


έτσι είπε και τάχυνε το βήμα να προφτάσει
πέταξε την πραμάτεια από την πλάτη
με το ρολόι να μετράει το ανάποδό του
στον τοίχο δίπλα στην εξώθυρα
κλείνει την πόρτα,
ξεκίνησε, βαδίζει κι όλο πίσω μοιάζει
φαγώθηκαν οι αστράγαλοι και το σακίδιό του
σ'ανατολή, σε δύση ανάβουν σβήνουνε οι ήλιοι
τόποι μου άφαντοι ακριβοθώρητοι και λίγοι
τραβήξτε με να ξεκολλήσω το μηδέν
αν ξεκινήσω σήμερα δίχως να κάνω στάση
θα γευτώ το χώμα, θα λειώσω κάτω από την πέτρα
σ'ένα απ' τα μέρη που με έχουνε χαράξει
θα διασχίσω μια ανάσα έναν ωκεανό
τρέμε χειμώνα 
θ' αγκαλιαστώ το ρούχο το βελούδινο να με σκεπάσει
χελιδονιού φτερούγα 
κι όχι μια ψωριασμένη ανακωχή
διαμαρτυρία σ' ένα σκήνωμα ζωής
σε τάξη καθωσπρεπισμού
παλίρροια μας δέρνει και μας πνίγει
κεντώ το σάβανό μου με μετάξι
ελπίζω να με προλάβεις απ΄τα δόντια του..


Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2014

λιόδεντρα


πάντα θα με τραβά από τα πόδια κάτω
βαθύτερα κι απο τη ρίζα του λωτού
ένα πιο πέρα από το μέσα του αγκώνα
κι απ'τους καπνούς του ουρανού
το χέρι σου
κοντά θα με τραβούσες
σημάδι που αναρροφά το δέρμα
κάθε αυγή που ανοίγουμε τα μάτια
έρημοι πειρατές του ήλιου 
κρυφτό μας παίζουν βράχοι άγραφοι λευκοί
και φράχτες πεινασμένοι,
εγώ θα τα ξεχνώ
όλα τα πρόσωπα ανύπαρκτα είναι
σκιές του ονείρου
αν δεν έχω βρει εσένα
Το φτάνω το αχανές
της κόγχης των ματιών σου
όπου να ναι θαρρείς
κοιτάζω μέσα από το θάμπος
της κόρης που μελανώνει τα γραπτά της
τηγμένος έγινες πυρήνας και ατμίζεις
όσο βουρκιάζουμε δεμένοι
στους πόλους της γης
Άραγε το πρόσωπό σου υπάρχει;