όπως θα κατεβαίνουν τα ξανθά χορτάρια
στο πέρασμά της
Στον ουρανό σύννεφο άγριο που έκλεισε
μέσα του τη σκόνη
αγκαλιά με το φόβο ποιάς μέρας
που δε μοιάζει με το αύριο που ονειρεύτηκα
και πέφτοντας
το χαμόγελό της θα σβήνει στα χείλη
Αναρωτιέμαι,
ποιός άνεμος σκόρπισε τα δώρα
ποιός άρπαξε την αθωότητά της
και την έσπρωξε πάνω σε δριμύ μαχαίρι
για να διπλωθούν στα δυο η ακριβή θωριά
και το "Ελπίζω".
Πιάνει αυτό; Αυτό με το πορτοκάλι ντε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ άνεμος, εκτός από ταξιδιάρης, μερικές φορές είναι και ζημιάρης και κλεφταράκος...
Σκορπίζει πράγματα δεξιά κι αριστερά και αρπάζει ό,τι βρει μπροστά του...
Είναι φορές που σκέφτομαι κι εγώ έτσι όπως στέκομαι εκεί στην πλώρη και μου ανακατεύει γένια και μαλλιά, ρε μπας και δεν πρέπει να πηγαίνουμε με τόση ανεμελιά κατά πάνω του; Από τη μια στιγμή στην άλλη μπορεί να αγριέψει ο τρελάρας και να ανακατέψει την οικουμένη ολόκληρη...
Αλλά μετά μου περνάει... Καλά θα της κάνει, λέω μέσα μου... Ανακατεμένη τής πρέπει να 'ναι η οικουμένη... Γιατί αν τα 'χει όλα σε τάξη μια μέρα θα γίνει μεγάλο μπέρδεμα... Κι έτσι του αφήνομαι κι εγώ να με σηκώνει και να με ξαναπετάει κάτω με ορμή... Κι αυτός το φχαριστιέται τούτο το παιχνίδι κι εμένα δεν μπορώ να πω ότι με αφήνει αδιάφορο... Και ήρθαμε και φιλιώσαμε με τον καιρό...
Ααάλευτε Τιμονιέρη :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΆμα ανοίξεις την καρδιά σου και το πεις, μπορεί να μην πιάνει στον ήλιο για παράδειγμα- ε φυσιολογικό, φθινόπωρο έχουμε- αλλά στον άνθρωπο πιάνει και όταν ανοίξει κι αυτός την καρδιά του και το πει, ε πού θα πάει; πρέπει να ξαναφτιάξουμε μια πλάση πιο ανθρώπινη. Κάτι πρέπει να γίνει..
Ναι..κάπως πρέπει να' ναι μπερδεμένη η οικουμένη για να έχουμε ερεθίσματα και να δημιουργούμε, για να βρίσκουμε πού κρύβεται η ομορφιά και η δικαιοσύνη, για να μαθαίνουμε να διαβάζουμε τους κανόνες του σύμπαντος ίσως;... Όλα έχουν μια αρχή εδώ πάνω και ένα τέλος πώς να το κάνουμε;
Εμένα να δεις ο άνεμος πόσες φορές μ'έχει αρπάξει, μ'έχει σηκώσει και μ'έχει γκρεμοτσακίσει.. Σηκώνομαι, ξεσκονίζομαι, κοιτάζω αν με είδε κανείς :-D και άντε πάλι πάμε μαζί του απ΄την αρχή.
Αυτό το συναίσθημα της πλώρης είναι τεράστιο.
Τούτο εδώ το δευτερόλεπτο που σου μιλώ είναι πιο σημαντικό από το επόμενο μα δεν μπορώ να καταλάβω πώς τόσοι φίλοι μου αφέθηκαν να ραγίσουν στο προηγούμενο δευτερόλεπτο, γιατί που να πάρει όσο φρικτό κι αν είναι το επόμενο θα πέσουμε πάνω του με ορμή και αποφασιστικότητα έτσι δεν είναι;
Τι ήλιος κι αυτός με το που μπαίνει το φθινόπωρο να την κοπανάει για άλλες πολιτείες... Ήλιος αποδημητικός...
ΔιαγραφήΝαι, να φτιάξουμε μια πλάση πιο ανθρώπινη. Κι εγώ αυτό θέλω... Αλλά για να το πετύχουμε αυτό εμείς οι άνθρωποι, μήπως αυτή η νέα πλάση, δεν πρέπει να μας περιλαμβάνει;
Εδώ διαφωνώ. Αυτό το συγκεκριμένο δευτερόλεπτο που σου μιλάω είναι το ίδιο σημαντικό με το επόμενο. Κι όσοι φίλοι σου αφέθηκαν να ραγίσουν στο προηγούμενο δευτερόλεπτο, ας ξέρουν ότι θα έρθει το επόμενο για να τους ξανακάνει όπως ήταν στο προηγούμενο και καλύτερους. Μην ακούς ότι δεν κολλάνε τα ραγίσματα. Δεν ισχύει αυτό όταν έχουμε να κάνουμε με τον χρόνο. Εδώ αναπλάθει τα κύτταρα του σύμπαντος, δεν θα τα καταφέρει με τα δικά μας; Εκείνο που ζητάει ο χρόνος μας για να τα καταφέρνει είναι αυτό που πολύ σωστά λες. Να πέφτουμε με ορμή και αποφασιστικότητα πάνω σε κάθε επόμενο δευτερόλεπτό του/μας. Έτσι δεν λογαριάζει ζημιές. Αναλαμβάνει εκείνος και τις επιδιορθώνει όλες...
Ασάλευτε, o ήλιος τουλάχιστον δεν πάει μακριά. Έρχεται και φεύγει το φθινόπωρο, το χειμώνα μετακομίζει συνήθως για λίγο αλλά εμείς του φωνάζουμε τόσο πολύ να επιστρέφει που δεν το φχαριστιέται το άλλο του σπίτι :-)
ΔιαγραφήΔηλαδή τι; Μια νέα πλάση χωρίς ανθρώπους. Αυτό λες; Να σηκωθεί ένα τσουνάμι και να μας καταπιεί όσους πιο πολλούς μπορεί και μετά αν επιβιώσει κανείς εδώ και άλλος εκεί κάτω, να φτιάξουνε μια νέα κοινωνία των σπηλαίων;
Και η λέξη "ανθρώπινη" είναι τελικά μία κενόδοξου νοήματος λέξη;
Ναι έχεις δίκιο. Ο χρόνος πρέπει να αφήνεται ελεύθερος να κάνει το έργο του κι εμείς μονάχα να εφορμούμε.
Καλή εβδομάδα, με υγεία. Εμένα μου φάνηκε ξαφνική, η αλλαγή της εποχής. Ευτυχώς έχουμε τη φαντασία μας και τα όνειρα του νου, που σιγά σιγά, με σωστή χημεία, επιμονή και υπομονή, γίνονται πραγματικότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεράσιμε, καθώς οι μέρες που έπονται έχουν ήδη αποκτήσει ένα περίβλημα ανημποριάς και δυστυχίας, μετατρέπονται ακόμα και τα πρώτα σημάδια του φθινοπώρου σε οιωνούς. Όμως ναι. Οφείλουμε να βλέπουμε καθαρά, να μην είμαστε φυγόμαχοι και να μην απαξιώνουμε τα όνειρά μας.
ΑπάντησηΔιαγραφή