Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Τι όνομα έχει


και πώς να κλείσεις μάτι
που το καράβι πιαίνει κι έρχεται άδειο
στο στήθος που λιγώθηκαν τα 5 λόγια,
φαγώνονται ανοιχτό τον μπέτη,
ο πόθος με τον πειρατή πραγματογνώμονα
-δεν έχω- μόνο ότι θέλω- δε θα πάρω κάτι άλλο-
σε ώρες δύσκολες με πετυχαίνεις,
καρτέρι μου έστησαν οι προσφυγές της μέρας,
από παντού φυσά το τέρας,
λειψή ασφάλεια που σπέρνει ανέμους, δένει χεροπόδαρα.
Δυό άρρωστα παιδιά είδα και τα ουρλιαχτά τους
κολλάνε το άλφα στο ωμέγα,
φυτρώνουν αγριάδες στις κορφές του περιμένω
κι όποια λαγνεία λούζονταν εκεί,
βυθίζεται μαζί με τον υπαίτιο και τα ενθύμιά τους
Ρινίσματα εκτοξεύονται, τους ραίνουν,
σκόνη που λαμπυρίζει μα στα μάτια τους δε φτάνει,
πίστη, ελπίδα, αγάπη,
σκάλες κυλίονται απουσίας
χρόνων ζωής χλωμά τα μάγουλά τους,
από εδώ ως την πρωτεύουσα,
ως τ'ακροχώραφά μας μαχαιρώνονται οι χαρές,
μάταια δεν έχουμε Θεό κανένα,
κανείς δε γίνεται Θεός
και όλοι Αυτόν φωνάζουμε για φταίχτη

Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013

πλησιφάη


έτσι στο "πάραυτα ελπίδα" κρατιέμαι
και του προστάζω να καλπάζει
τινάζοντας τα γκέμια
χλιμιντρίζουν τα όνειρά μου
μήτε καν κοιτώ που απ το κοντέρ χαμογελούν
οι τρύπιες ή οι μαύρες ώρες
που οι λυγερές οι όμορφες γκρεμίζονται
σα γυάλινα λουλούδια στο κενό
που δε θα ξαναγεννηθώ για να το αλλάξω
χαμογελώ απτο πρωί
το βράδυ πέφτω ασθενείας προϊούσης
σέρνoντας μια ουρά παράπονα
γιατί μονάχη να κατοικώ σε σύννεφο άλλο
κύκλωπες οι περαστικοί
κι εσύ δεν έρχεσαι, δεν θα έρθεις,
τότε βγαίνει ο Ικαρος και μου χαρίζει τα φτερά του
ως το επόμενο πρωί γίνομαι ξανά παιδί
το τόπι μου ανυπόμονη πετώ
τους ρημαγμένους τοίχους γκρεμίζοντας
ο χρόνος δε μετράει πέραν τούδε
μα ο κόσμος μετριέται
έχει πατρίδες, έχει σύνορα
και πρέπει να βρω τον τρόπο να τα μετρήσω
όσο ακόμα κάνει φως.-

Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013

έρημο κύμα


Ξέρεις πως όταν πεις "φτερό! θέλω να γράψω!"
θα στείλει εκείνο του πνιγμένου γλάρου
να σε διακόψει
καρφώνοντάς σε στο λαιμό
κάτω από το πλοίο να βουλιάξεις
βαθιά..
κι είναι όλο άλγη το νερό
βαθιά..
κι έχει τα μάτια του κλειστά
μικρό παιδί που πιάστηκε στην άκρη της προπέλας
κύμα που μας σκοτώνεις
δώσε μου την ανάσα σου
σκοτάδι απλώνεται ολόγυρά μου
μη με αφήνεις μόνο μου
για το κοράλι βούτηξα
και μ' έκλεψαν οι μοίρες...