Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2022

Υπάρχουν ακόμα ποιητές;


 .....αν μπορούσα να δω τον άνθρωπο πέρα από τo χρόνο, ίσως και πέρα από τις επόμενες διαστάσεις, θα έβλεπα μιία κουκίδα στο μαύρο του σύμπαντος να αναβοσβήνει με χρώματα, με τις αναλαμπές των αισθήσεων και των αισθημάτων. Ωσπου αυτή η κουκίδα να σβήσει κάποια στιγμή ή να διαγραψει μία τροχιά μέσα από μια μαυρη τρύπα και να ενωθεί με το Απέραντο Μεγάλο Φως, το Αιώνιο Τώρα της Δημιουργίας..

εκεί που χαμηλώνει η δόνηση πυκνώνει η ύλη και φτιάχνει τη φυλακή του σαρκίου

ο Θάνατος και η Ζωή μιας κουκίδας από το Μεγάλο Γεγονός

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2021

Του Σ


Ξαναγυρίζω στο αιρετικό μου σχήμα

Πως μου χει λείψει δεν αμφισβητώ

Μα δεν μπορούσα να το βρω ώσπου να μου χαιδέψει πάλι την καρδιά η αλμυρα

Του μοναχού μονάχου το κλωνάρι μου κρατω 

και κοιτα οσο ο άνεμος κιοτης διχως αναπαημο μου το λυγαει, και το ζητάει να το αρπάξει από καιρό 

τοσο σκιρταει η καρδιά κι ανατριχάει η πλατη 

τοσο το σφίγγει στα φτερά της δυνατά

ζεστό το χαδι σου αλμύρα

καμιά απάτη δεν προχωρησε βηματισμό

μονάχα μπουσουλώντας ως να την καταπιεί της γης καταπακτή

να μην επιστραφεί σε καλπικης αγκαλιάς χοάνη

η μόνη αλήθεια είναι αυτή που δεν ανήκει κανενός μας

ένα βαλσακι τελευταίο σου ζητώ κι ας ζωγραφίσεις χρώματα αλλοτινης αγάπης

μη τα δικα μου


Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2020

μίσχος25


Ακολούθησα το ρεύμα ως τη Μεγάλη Γιορτή
κι από του μόνου το νεύμα καταλαβα 
πως όταν δεν είσαι γεμάτος θα έχεις μάλλον τρύπες παντού
και τι να καταλάβεις
πως δεν μπορεί να συγκρατηθεί ούτε μια ζεστή σταγόνα
καθαρός και αδιάφορος μέχρι το σημείο μηδέν
να κρατηθώ από το μίσχο παλεύω
κι ομως είναι αργά
πού να χει άραγε χαθεί ο δικός μου ήλιος
Αυτή η Γιορτή έχει ξεπλύνει την καρδιά μου


Δευτέρα 20 Απριλίου 2020

η ευχή



η άνοιξη οξύμωρη φύση
σε μια κατάφορη ρεματιά λουλουδιών
ένας άντρας που κλαίει απαρηγόρητος από αγάπη
Έχει μια όψη λαμπερή στο φως
μα ο λυτρωμός δεν έχει ακούσει τη φωνή του..

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2018

neon φως

στις χορδές που έμπλεξαν τα νοήματα των λόγων, νόμισες;
δεν είχες χώρο να σμιλέψεις μία γωνία υποβάθρου;
ποιός από όλους θα πει ήξερα;
γιατί απόμεινα μονήρης σε όλα τα στρώματα αλλά ξέρω
γνωρίστηκα με τα αόρατα κι έφτασα δόκιμος υπογείων
όσο η άλλη αδόκιμος διαβαίνει μπροστά σου
απροσδιόριστη αξίας να την παρατηρήσεις, πεζή κι αφτέρωτη ως πάντα,
τροφή έγινα που κάποτε δειπνούσαμε μαζί
κι ακόμα βαδίζω την αγάπη πλάι σου Ξένε

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2018

κόγχες


άνοιξε μια χαράδρα ως τον πυρήνα
κι από τα έγκατα πορφύρα άφρισε
πλημμύρισαν ποτάμια οι κόρες των ματιών
οι κογχες σχίστηκαν ως η διάδοση του πόνου
να γευτεί απ'άκρη σ'άκρη
πού είσαι κύμα να ξεπλύνεις
την πηχτή την πίκρα που έβρεξε το στόμα
για του καιρού και των ανθρώπων λάθη
στα ξαφνικά που τον θυμήθηκαν
εκει που ειχε το στήθος ανοιγμένο
εκεί που πέταγε έπαψε να βλέπει να πετά
καυτός κι άλλοτε παγωμένος
λάβα και παγετός
κατάλαβε πως είναι να περνά μια κόλαση κι ένα θανατικό

Σάββατο 9 Ιουνίου 2018

μύρτος


είναι μέρες που σκληραινει η ανάγκη του καρπού
μισοφαγωμένος θα αφεθει
στου δέντρου τα ριζά,
κάτω από των πουλιών τα πόδια,
Mια στεφανωμένη άνοιξη
το αγκάθι πέταξε ανθό
όσο καρπός να γίνει στη σάρκα ρόδινος με το κουκούτσι μαύρο
βουλιάξανε τα μάτια μέσα του αντάρες και καημούς
Λησμονηθήκαμε
ήλιους περίλαμπρους φέραμε βόλτα κι ήπιαμε ζωή
Γλεντήσαμε
μα το σκουλήκι τρώγει όπου βρει ακόμα