Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015

βάριο

ο τοίχος έτοιμος για να σαλπάρει
σαν ένα μέτρημα θανάτου διαρκώς
χέρια που παίζουν χάντρες των πιθανοτήτων
πόσο άγνωστο ασημόλευκο εκσφενδονίζουν τα άστρα, 
κάποτε έρχονται από εσένα, κλέβουν φωταέριο ονείρου,
πότε οίδε υπόστεγο ο κεραυνός;
ζω με τις μπλε σκιές που αφήνει ο ήλιος κατάματα,
τις ευωδίες των κλειστών ματιών,
πάντα με κέρματα στην τσέπη κάθε μέρας δράματα,
και γύρω οι φύλακες που αναδεύουν κόκκινα χώματα,
έξοδο δε θα βρίσκεις μόνο αν κάποτε εκείνη σ' εύρει
το μονοπάτι παραμένει αγιασμένο
ο ουρανός μια υπόσχεση απέχει-
Αντέχεις;


Κυριακή 8 Μαρτίου 2015

futuro



χρυσές και κόκκινες αχτίδες της άνοιξης
πετώντας ανέμελος ξεφεύγεις του νέου φαύλου
ο άνθρωπος που τόσο μεγαλώνει
συρρικνώνοντας όλο περισσότερο το είναι
κι ας είναι σιωπηλά τα φτερά μου
σε μια σταγόνα δρόσου νέα κραυγή τυπώνεται
όπως κοιτάς αναδιπλώνεται χαμένος χρόνος
και κόσμος είναι διπλάσιος που πετά κοντά σου
κρύβεσαι χαμογελώντας ήλιε
για να βλέπεις κρυφά πόσο γεμίζεις πόθο το δρόμο μου