έχω ένα λύκο να με τρώει κάθε βράδυ
το δι ευχών μου δρασκελά χωρίς να αφήνει ήχο
και σαν τη σάρκα μου σπαράξει αρκετά κι έχει κοπάσει
ξυπνώ και νοιώθω πως αυτό που μου έχει μείνει από λίγο
είναι η αρετή που δεν κατάφερε να του κρυφτεί
για να την προσπεράσει-
έχω ένα λύκο που μου μοιάζει..
Έχει μια γλύκα μέσα του, παρά τις αιχμηρές του άκρες... Το ποίημα... Και ο λύκος όμως... Εγώ με τον δικό μου έχουμε γίνει κολλητοί... Πάνε πολλά χρόνια τώρα... Τον ταΐζω όποτε πεινάει, του χαϊδεύω το χοντρό του τρίχωμα κι έπειτα ημερεύει και με αφήνει στην ησυχία μου μέχρι να πεινάσει πάλι... Τον κοιτάζω όποτε ξαπλώνει και με βλέπω... Όλόιδιοι είμαστε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαρφώνουν και κόβουν οι άκρες μου με το χρόνο και τη ζωή. Δεν τον είχα ξαναδεί το λύκο μου μονάχα τον ένοιωθα. Πλέον βεβαιώθηκα πως μοιάζει γιατί εμφανίζεται στα μισά κάθε ονείρου το βράδυ. Στην αρχή φοβήθηκα αλλά ύστερα κατάλαβα πως δεν είναι ξένος. Είναι ο δικός μου λύκος. Είμαι εγώ.
ΔιαγραφήΤο πρώτο θεριό που μας κατατρέχει είναι ο Εαυτός μας...
ΑπάντησηΔιαγραφήο κρυφός....
ο κρυμμένος μες στο κύτταρο....
που ξεθαρρεύει κάθε που οι Πυρήνες υπό σχάση
εξομολογούνται την Πρώτη Αλήθεια των Πραγμάτων.....
Κάκια, είναι αληθινά σοκαριστικό να διαπιστώνεις ότι υποσυνείδητα επιτρέπεις στον εαυτό σου να αυτοακυρώνεται, να αυτοσπαράζεται. Αναγνωρίζοντας την αλήθεια, δεν έχω ακόμη βρει τρόπο να κάνω κάτι γι αυτό..
Διαγραφή