ποιός να αψηφά την αντοχή του βλέμματος;
οι άνθρωποι μικρά και μεγάλα βάσανα περνώντας,
όλο βιασύνες κι αναταραχές κυματίζουν,
επικίνδυνοι, αλλόκοτοι, αόμματοι, αδιάβαστοι...
εσένα δυό κόκκινα μάτια σε περιεργάζονται που δεν κοιτάς
το μαύρο περιστέρι στη γωνιά της γέφυρας
και η εξώπορτα ανοιγοκλείνει κάθε δύο λεπτά
σημαίνοντας επαγρύπνηση μπροστά στα πόδια τους
πάνω σε λίγα κλωνιά ξεραμένα
είδα κι απόειδα τ'αυγά μου να ζεσταίνω..
Τα επίμονα και ανθεκτικά βλέμματα είναι για να αγναντεύουν τον ορίζοντα χωρίς να ανοιγοκλείνουν σε κάθε φύσημα του ανέμου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚόκκινα μα σταθερά, πρώτα διακρίνουν τη στεριά και πρώτα πετάνε κοντά της...
...είπε ο κότσυφας στο περιστέρι και πέταξε μακριά στο δάσος...
Spartan, τι να'ναι εκείνο που το έκανε να εμπιστευτεί τα πόδια όλων μας που περνάμε ανοιγοκλείνοντας, χτυπώντας την πόρτα της αερογέφυρας δίπλα του, χωρίς να το βλέπουμε πηγαίνοντας προς το τζάμι που ανακλά το φως αλλά παρατηρώντας το επιστρέφοντας από τη μεριά του; Ισως να εμπιστεύτηκε νύχτα τη στεριά του που όλα ησύχαζαν κι όταν τη μέρα άρχισε το ποδοβολητό δεν μπορούσε ν'αφήσει αφύλαχτα τ'αυγά του. Το ένστικτο της διαιώνισης θά'ναι ή μια φωνή που του λέει πως πρέπει να κοιτάζει τη δουλειά του. Στα κόκκινα μάτια του όμως και στην κίνηση του κεφαλιού είδα πώς μας έχει συλλάβει... Ο κότσυφας είναι πιο "ανήσυχος" από το περιστέρι..
ΑπάντησηΔιαγραφή