περιπατώντας

Σα μέρα καθάρια μιας ήσυχης θάλασσας
περπατώντας ζεστός και αφημένος όπως γυρίζουν τα άστρα,
όπως η γνώση σε κύκλους χαράσσεται στο κέντρο των δέντρων,
το κάθε τέλος κλείνει συμπυκνωμένο στάζοντας
από την κεφαλή στα πόδια που δραπετεύουν στο περβάζι ξανά,
ελπίζοντας στον άνεμο μια νέα ανάθεση,
ο γιός και η κόρη του Πρωτόπλαστου,
σε όσους ευχήθηκα απουσία της λέξης
μου την επέστρεψαν συλλαβίζοντας την με έμφαση,
να μη χάσω ούτε στιγμή από το να ζω για να δω την αγάπη,
κι ας είναι φτερά ή αλυσίδες που θα γενούν ανάλογα,
τα μυστικά των κόσμων απλώνονται ως πάντα
κάτω από τα αποτυπώματα των ποδιών τους
μέχρι το ασυνείδητο του ενδότερου δικού μου
κι από όσα ελπίζω να μου αποκαλυφθούν,
τι να πρωτοδιαβάσω, οι ξένοι τι να μου πρωτοειπούν,
αν δεν περπατήσω το άγνωστο μέσα στο λιγοστό μου ανάπηρο χρόνο.-