εκεί που ξημερώνει πανγαία αυταπάτες
σύννεφα ανήσυχα γυροφέρνουν τις ύλες
χορδές του ανέμου ατμίζουν στον ουρανό
καμπυλώνουν τις γρίλλιες
λιάζεται μπρος του το σύνορο πρόσφορου δέρματος
το χρώμα της σάρκας βουτηγμένο σοκολάτα
ο αγιάτρευτος αγγίζεται σφύζουσα ήπειρο
αγρίμια και λουλούδια λάγνα του χαμογελούν δραπέτη οιωνό
Με το πειρατικό, μια κούτα τσιγάρα δρόμος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια οιωνό που ξέρει να σκάβει λαγούμι, καλή αντιπαροχή...
Έχω γεμίσει την καμπίνα μου με ζωγραφιές σου :-)
Έτσι που μου το λες Καπετάνιε, κι όπως με τριγυρίζουνε οι 'πειρασμοί' αυτές τις μέρες στο τσακ είμαι να κάνω καμία ηρωική έξοδο ;-) Αλλά πάλι μόνη;..δεν ξέρω. Δεν την κάνουμε όλοι μαζί να έχω φυλαγμένα και τα νώτα μου; :-D
ΔιαγραφήΣήμερα συνάντησα το μωβ δέντρο (γιακαράντα) στη μέση του πουθενά, μία αληθινή απόλαυση οφθαλμών και σκεφτόμουνα πόσο ανήμπορες είναι οι λέξεις και τα πινέλα ακόμα μπροστά σε κάποιες ομορφιές..
Καλέ, εγώ γιατί βλέπω μια καινούρια ανάρτηση με τίτλο "καθρέφτης" και όταν πάω να μπω για να την διαβάσω μου λέει ότι η σελίδα αυτή δεν υπάρχει; Σε ποιον μυστικό κώδικα την έχεις γράψει και με μπερδεύεις; :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑσάλευτε, "ο καθρέφτης" γράφτηκε πρόχειρα. Δεν είχε ολοκληρωθεί και ξέφυγε της φυλακής του από πάτημα λάθος κουμπιού όταν ήσουν στο πηδάλιο. ;-) Δεν υφίσταται πια ή τουλάχιστον δεν υφίσταται με την αρχική του μορφή αλλά έστω, μιας και τον συνάντησες θα τον αφήσω...
ΑπάντησηΔιαγραφή