στεφάνι

Αφανίζω το στόμα μου κάτω απ΄το μαγιάτικο
εκπνέει ξεπεσμένη λεβάντα
σέρνομαι αδαής στο ξώθυρο πάνω στα προσχέδιά μου
στολίζω προσανάμματα
δεν ανταλλάζεις κουβέντα καμιά
δεν έχω όνομα, δεν έχω σπίτι, δεν υπάρχει δρόμος
μέσα τρίβει η ώρα καθαρμού
αλλά συναντιόμαστε στο δρόμο
μόνο χέρια έχω τρεμάμενα
νευρωμένα μάταιων οδυρμών και κόπων 
τα καλύτερα βιβλία μένουν τσακισμένα στη μέση κοντά
αδιάβαστα, ατάραχα, κομοδίνα φορτώνω
λιώνοντας το αγκυροβόλημά μου
τα υπόγεια κρατήρες ατμίζουν
κι όλο πυκνώνουν οι πλάτες των εκδρομέων
για τα δάση ανηφορίζουν
οι εκδρομείς κατηφορίζουν στ΄ακρογιάλια κι εσύ
κι εγώ περιμένω να δω αν θα πυκνώσει
για μένα το καλοκαίρι μια φορά
μια μέρα θα σου φέρουν αγκαλιά το χαμένο λουλούδι
με τ'αρώματα της λησμονιάς  
κι αυτό θα σε βγάλει στους πρόποδες της γιορτής
στου θανάτου το απάτητο άκρο
πιότερο να ονειρευτείς από σήμερα

μαυροπερίστερο

και πού να πάμε δαγκωμένο μου στήθος;
ποιός να αψηφά την αντοχή του βλέμματος;
οι άνθρωποι μικρά και μεγάλα βάσανα περνώντας,
όλο βιασύνες κι αναταραχές κυματίζουν,
επικίνδυνοι, αλλόκοτοι, αόμματοι, αδιάβαστοι...
εσένα δυό κόκκινα μάτια σε περιεργάζονται που δεν κοιτάς
το μαύρο περιστέρι στη γωνιά της γέφυρας
και η εξώπορτα ανοιγοκλείνει κάθε δύο λεπτά
σημαίνοντας επαγρύπνηση μπροστά στα πόδια τους
πάνω σε λίγα κλωνιά ξεραμένα
είδα κι απόειδα τ'αυγά μου να ζεσταίνω..

καθρέφτης

Πότε θα έρθεις βασιλιά φωνάζει ο καθρέφτης
Κοιτώ το επόμενο είμαι και είμαι μοναχός
Στριμώχτηκαν οι χαραυγές που σ΄έβλεπα να παίζεις
με τις μεγάλες ανοχές μιας άγουρης ματιάς
τώρα ραγίζοντας, ψίχουλα ανθρώπινα διαλαλώ,
τα όνειρα εκπαιδεύονται με δαγκωμένη πλάτη να πετούν
κι εγώ σκαλώθηκα στη μέγγενη του πλήθους
τριγύρω οι φυλές ασφυκτιούν
λιπόψυχοι, διεστραμμένοι, εκμεταλλευτές,
φόνοι έρωτες, αποκαμωμένοι, αλχημιστές,
καυτές ανάσες των πνευμάτων και μια σιγουριά
όλοι στον ήλιο σπρώχνονται για μία θέση
Τι να καραδοκεί εξόν το άγριο φτεροκόπημα να μείνω ζωντανός;
Ηλιόφωτε πέτα κοντά

Αφρική

Μια μέρα σαν άλλη δοσμένος πλαστικών επαφών
εκεί που ξημερώνει πανγαία αυταπάτες 
σύννεφα ανήσυχα γυροφέρνουν τις ύλες
χορδές του ανέμου ατμίζουν στον ουρανό
καμπυλώνουν τις γρίλλιες
λιάζεται μπρος του το σύνορο πρόσφορου δέρματος
το χρώμα της σάρκας βουτηγμένο σοκολάτα
ο αγιάτρευτος αγγίζεται σφύζουσα ήπειρο
αγρίμια και λουλούδια λάγνα του χαμογελούν δραπέτη οιωνό

χάρμονιστ

Βουλιαγμένες οι μέρες μία προς μία
στου επιταφίου τα σκοτάδια έσβηναν
Εγώ ανέβαινα σιωπώντας το μάταιο ως τ'ακροδάχτυλα
Ανέμελη κρατήθηκε της σωτηρίας η στέψη σε αναμονή
Απ΄το μυστήριο του τάφου ο ελαιώνας γέννησε ονειροθαύματα
Τώρα το νοιώθω πλησιάζουνε νέας κοπής οι μέθες
Η αράχνη που στον τοίχο κάθετα βαδίζει
ενορχηστρώνει του άπιαστου την τέχνη
Μια αναρρίχηση άλλο ένα θάνατο αγγίζει.

περιπατώντας

Σα μέρα καθάρια μιας ήσυχης θάλασσας
περπατώντας ζεστός και αφημένος όπως γυρίζουν τα άστρα,
όπως η γνώση σε κύκλους χαράσσεται στο κέντρο των δέντρων,
το κάθε τέλος κλείνει συμπυκνωμένο στάζοντας
από την κεφαλή στα πόδια που δραπετεύουν στο περβάζι ξανά,
ελπίζοντας στον άνεμο μια νέα ανάθεση,
ο γιός και η κόρη του Πρωτόπλαστου,
σε όσους ευχήθηκα απουσία της λέξης
μου την επέστρεψαν συλλαβίζοντας την με έμφαση,
να μη χάσω ούτε στιγμή από το να ζω για να δω την αγάπη,
κι ας είναι φτερά ή αλυσίδες που θα γενούν ανάλογα,
τα μυστικά των κόσμων απλώνονται ως πάντα
κάτω από τα αποτυπώματα των ποδιών τους
μέχρι το ασυνείδητο του ενδότερου δικού μου
κι από όσα ελπίζω να μου αποκαλυφθούν,
τι να πρωτοδιαβάσω, οι ξένοι τι να μου πρωτοειπούν,
αν δεν περπατήσω το άγνωστο μέσα στο λιγοστό μου ανάπηρο χρόνο.-

καρφιά

"Ιδού ο άνθρωπος!" δείχνουν τα ζώα, τα δέντρα, οι θάλασσες, τα βουνά, η καρδιά του και οι χρόνοι.
Σκεπάζεται μαύρα πανιά ο Υιός να μην κοιτά το Σταυρό όπου κρεμάστηκε,
όπου αγάπησε έναν χαλασμένο κίβδηλο χτίστη που εκμαυλίζει τα Δώρα
και τον Αδερφό του σκοτώνει.