δρομομάχη

Πες μου ποιό κάποτε θα δω
το κάποτε που κάνει κύκλους στα πλευρά μου
κι από το φως πιο γρήγορα
δύει και ανατέλλει,
που μου χτυπάει στο μυαλό
τοπία αλλεπάλληλα που κάποτε θα δω μαζί σου
που το σημάδι του σαν από σίδερο καυτό στα όνειρά μου,
ούτε φανάρι στη βροχή,
ούτε στου κόσμου τη ροή,
στων πεθαμένων το χλωμό περβάζι,
στο σχέδιο της αγκαλιάς,
το ακατόρθωτο στης μνήμης το χαλάζι,
δεν είναι
πώς να χωθώ ανάδρομα στον καταψύκτη του καιρού,
στον τόπο και στο γίνε,
είμαι
πώς να αρκώ από το πουθενά, για πόσο;
αυτό που ονόμασες σιωπή
φωνάζει απουσία απ'την αρχή
κυνηγητό του μελτεμιού που γυρωφέρνει θησαυρούς
και ύστερα τους χάνει.
Δεν έχω ξεμυτίσει πουθενά
το καλοκαίρι πετάει χωρίς εμένα
άδειασα μόνο το κλουβί από τα πουλιά
που θα σε αναζητούν στα ξένα..