pacific

ολοκληρώνοντας μία λέξη
που ξεσηκώνει το κύμα
βαθύ μπλε ερχόμενο
να καταπιεί αφρίζοντας τα λάφυρα
δίχως να ανταλλάξει τα υπάρχοντά του
επέζησα μέχρι το τέλος
του ήλιου υπηρέτης
από την αρχή τους, των ονείρων
κι αυτό ήταν ΖΩΗ
Ύστερα βγήκα σ' ένα τόπο ξερό
πού'μοιαζε πιο πολύ σε θέλω
να με κρατήσει η ανάγκη της ανάσας
μέτρημα τέλμα δίχως αύριο

δρομομάχη

Πες μου ποιό κάποτε θα δω
το κάποτε που κάνει κύκλους στα πλευρά μου
κι από το φως πιο γρήγορα
δύει και ανατέλλει,
που μου χτυπάει στο μυαλό
τοπία αλλεπάλληλα που κάποτε θα δω μαζί σου
που το σημάδι του σαν από σίδερο καυτό στα όνειρά μου,
ούτε φανάρι στη βροχή,
ούτε στου κόσμου τη ροή,
στων πεθαμένων το χλωμό περβάζι,
στο σχέδιο της αγκαλιάς,
το ακατόρθωτο στης μνήμης το χαλάζι,
δεν είναι
πώς να χωθώ ανάδρομα στον καταψύκτη του καιρού,
στον τόπο και στο γίνε,
είμαι
πώς να αρκώ από το πουθενά, για πόσο;
αυτό που ονόμασες σιωπή
φωνάζει απουσία απ'την αρχή
κυνηγητό του μελτεμιού που γυρωφέρνει θησαυρούς
και ύστερα τους χάνει.
Δεν έχω ξεμυτίσει πουθενά
το καλοκαίρι πετάει χωρίς εμένα
άδειασα μόνο το κλουβί από τα πουλιά
που θα σε αναζητούν στα ξένα..

forget you not

όταν αρχίζει να χτυπάει η φλέβα
με λιβανίζεις μια σκόνη που λάμπει
κι ερχόμαστε αγκαλιασμένοι
σ'ένα βαθύ μπλε αβύσσου κυματίζοντας
στα υψίπεδα των ποδιών μας
μ'ολα τα φτερά ελπίζοντας
πως τώρα αραχνοϋφαίνονται οι πρώτες μνήμες
τόσο τυφλωμένη κρατιέμαι από τους ψίθυρους
πως θα μου δείξεις τα σήματα
τόσο που ακόμα δεν σταματώ να κυνηγώ
ότι σημαδεύεται με φως
κι ύστερα όλα σβήνουν πάλι σε μια κοιλάδα επίπεδη
πόση γαλήνη πρέπει να καταπιώ
για να αντέχω να χωρώ ανάμεσα στις λεγεώνες
των άκαρπων πραγμάτων
σαν σάτυρος που χαίρεται αλλά το θησαυρό του δεν ζυγώνει

φλοιός

Ερημωμένος, ξέσκεπος φάνηκε ο πόνος,
βουβή ακολούθησε η συνουσία με το βιος του.
Κείνος αφέντης μέσα του, ανηφόριζε βουνά,
γέμιζαν μάτια όλο λαχτάρα το στήθος και η πλάτη,
κελαρυστά ποτάμια ο οδυρμός του,
πράσινα μίλια σκεπασμένα άνθη,
πίσω απ΄το έρμα κόκκινη φλόγα ξαγρυπνά
κι απόκρημνα μια θάλασσα βαθιά πελασγική
στο γκρέμισμα ενδεχόμενό του,
κεντάται δίχως αίμα,
κι ανάθεμα δεν έχει κορυφή, ούτε βυθό, μονάχα ευχή,
ο δρόμος φιδωτός
κι ο χαλασμός σέρνει ουρά τα πάθη,
ένα ξημέρωμα που έφτανε μαβιά μια γεύση
από σταγόνα εκλιπόντων των σωμάτων,
οράματα αδικοχαμένα αστραφτερά,
ορίζοντα πότε θα επιστρέψεις τη γαλάζια σου καμπή
ποιό νόμισμα χρυσό αντάξιο θα σταθεί στο στόμα
του έρωτά του

ταχυδρόμος

κρατιέμαι με το στόμα κλειστό
και ο πόθος στροβιλίζεται εντός μου λυσσαλέος άνεμος
που ουρλιαχτό φυλακισμένου αν τον αφήσω
θα βγει να κάψει το χρόνο, το δρόμο και τον άνθρωπο που μ'αφήνει εδώ,
εσένα που κρύβεσαι πίσω από ένα πυκνό σύννεφο
που δρασκελάς σε ανύποπτο εδάφιο και ορύγματα ανοίγεις
εμένα που καταργώ τις εντολές του αμώμου γιατί μια ρίζα απόμεινε εκεί
πριν όλα γεμίσουν με άμμο....

ακίδα

Σε έχω τόσο ονειρευτεί
από πάντα ως πάντα να υπάρχεις
κι αν δε με κάψεις με τα μάτια σου
το ίδιο έχω χάσει
με νοιάζει που δεν σε καίω βυθισμένο φυτίλι 
στο κερί που λιώνω κλαίγοντας
άλλη μία παλίρροια
που χάθηκες δίχως να με πάρεις μαζί σου
κι όλα τρέπονται σε μια ξέρα γη,
φυγή σ' ένα άγονο στήθος.