αφού σαν αγκαλιά μ'έναν απέρατο τοίχο
στέλνω το βλέμμα υπερπόντιο
ανηφορίζοντας με ιαχές
πάνω από δασωμένα χιόνια
ακούω το αίμα μου ζεστό αντίλαλο
ουδέν ότι οίδα
και μνήμη του σήμερα άγοντας
λίγα κρυστάλλινα κρατάω
το άλλο μισό κιόλας στη διπλανή πλαγιά ανηφορίζει
κρατώντας σφιχτά το όνειρο μπαλόνι
που λίγο λίγο ξεφουσκώνει
ευχόμενο πώς όσοι χρόνοι το φτάσουν
θα τους σταματήσω για να με δείξει σφιχτά
στην αγκαλιά του
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου