δρύω

τρόμαξα με τη δυνατή μου σκέψη
τώρα η σκιά διπλή τρέχει μπροστά
όνειρο είναι ας περιμένει
τυφλό των πιθανοτήτων
αδιάφορο αν θα μπορούσες γρήγορα πιο πέρα
των αδυνάμων να πας
κι ας άνοιξε σε μια στιγμή ουράνιος τύμβος
εκεί να βουλιάξεις,
έμαθα ανάποδα το χειμώνα αθώα να αγναντεύει
καθάριο πέλαγος, άσπρο αφρό να προμηνύει ξαστεριά
Πού είσαι Ξένε;
ανάμεσα σε Μένα να σταθείς και στο Φόβο
ανάμεσα σε Σένα και στο φόβο Εγώ,
ανάμεσά μας μια βελόνα φωτός να πλατιάζει
κοίταξε το αποκορύφωμά μας
που ορθώνεται ετούτο το λεπτό
σαν άλλος άνθρωπος
και μη θαρρείς πως τα κουτάβια ουρλιαχτά μες στη βροχή
είναι πολύ μακριά..