πουλιά που κλέβονται ως το ίχνος από άλλους τόπους
Το πάντα του ορίζοντα κρατάει από φόβο
την υπόσχεση που χάνεται
κι εγώ κρατώ για το δρόμο ένα κεράκι τάφου
να χνωτίζει το τζάμι
Δεν είναι απαλή η θάλασσα
ούτε αρκετή όταν με αφήνει ξέμπαρκη
ν' αδειάζω από καλοκαίρι
Παλεύω με το τρύπιο σκάφος
κι από ψηλά τα φτερουγίσματα αφανίζονται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου