του μίσους χορδές

Κοιμούνται στο βυθό χωνεμένοι ιππόκαμποι, στη δροσιά του,
στην επιφάνεια ένα κομμένο κεφάλι παιδικό σπαρταρά στην άπνοιά του
από της μάνας την ποδιά ως την αφάνεια
πού ακούστηκες του πόνου της, ηχώ,
ουρλιαχτό κύματος ακοίμητου ως εδώ κάτου;
σαν το χαρταετό να σε κρατώ απ'το σκοινάκι σου να με πετάς ψηλά,
βουλιάζουμε γοργά παιδιά της Γάζας
στην ολοφάνεια των μελλόντων κείμεθα Παράδεισος νεκρός