χαμελαιών

απορώ που
στα εντόσθιά μου ο μονομάχος των καημών
άπραγος περπατάει
στο αλώνι του ήλιου
ο στόχος μιας άσφαιρης μέρας σιωπά
δεν υπάρχει σκοπός να τη διπλώσει στα δυό
ανέμελα είμαι εκεί που γη δεν ακουμπώ με το μάτι
για να την κάνω δική μου
τώρα μπορώ να απαντήσω διπλά
μία ριπή για κάθε στήθος
ελεύθερος είναι αυτός που όσο πορεύεται αγαπά
στο δευτερόλεπτο που καταρρίπτεται ο καημός
μια νέα αρχή εκδοχών ανθίζει
ο κόσμος γίνεται εκδοχή
και η αρχή της θάλασσας το λάμπος,
των ανέμων οι αφροί,
η εκδοχή να σε καταπιεί το νερό
σε ανεύρετα για το κορμί σου βάθη
δεν σ'αιφνιδιάζει
όταν αδειάζει από άστρα ο ουρανός
θα ξαναγυρίσουν
να φωτίσουν πανηγυρικά τις πολεμίστρες στα κάστρα