τροχαίο

στην τελευταία ακροπεταλιά μέσα στο χάος
άνθρωποι, ζώα, στόματα, μάτια, έρωτες,
στη μέση σε χώρεσα,
είναι πλατύς ο δρόμος που απλώνεσαι,
νότο να παίζεις, νότο να με κοιτάς πανώριο μου σχήμα
και πρόσχημα να ζεις μια θλίψη
στάλες βροχή πάνω απ΄το κύμα
ασήμι που σου χρωστάει να γενεί χαρά
όλα τα χελιδόνια να κυκλώνουν το χωράφι μου
λες Αύγουστο άραγε ακόμα το φανάρι να κρατάς στη δύση;