Σάββατο 31 Μαΐου 2014

αϋπνιο

Απέθαντα καλλιεργούνται ριζικά
να μη σταυρώνει δίχως τους ανθός καλοκαιριού
δύο γούβες στην άμμο τα μάτια στεγνώσανε
μήτε σχήμα πια.
oι αλυσίδες των χρόνων θαμένες
με τ'απομεινάρια των κόσμων
τα σκεπάζει η άμμος με τον άνεμο
κι όσο περνάνε κύματα
κομμάτια ξασπρισμένα κόκκαλα ξεβράζουν
κυκλώνοντας όλα τα φανάρια
κουράστηκα να μένω στο μουράγιο
να κοιτώ τις διαδρομές
κι απ΄τους πυθμένες να φωνάζουνε οι ίσκιοι
Βαβέλ του σκοτωμού απλώνεται σ' ανατολή και δύση
άλλοι να πνίγονται στα αίματα
και άλλοι να κρεμιούνται
αποχαιρετώντας απ'τις κουπαστές.

2 σχόλια:

  1. Όταν διαβάζεις ένα ποίημα αποκομίζεις πάντα προσωπικές εντυπώσεις. Π.χ. "μήτε σχήμα πια" εδώ είναι για μένα η τραγωδία και η 'βαβέλ' της ανθρώπινης πραγματικότητας. Καλό μήνα εύχομαι..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μαρία σ'ευχαριστώ πολύ. Δύσκολο είναι να φιλτράρεις την ομορφια και τις υποσχέσεις ενός θέρους εκεί που σε κυκλώνουν καθημερινά τεκταινόμενα ανθρώπινης παρακμής και μισανθρωπισμού . Λακκούβες είναι τώρα- οχι μάτια- και η μία σκεψη σκοτώνει την άλλη...Καλό μηνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή