μυροφόρα

στα ξαφνικά ήλιος έπιασε να σπρώχνει το παντζούρι
και το μέτωπό μου
ο ήλιος το μεγάλο κίτρινο σημάδι
στο μεσουράνημα των οφθαλμών
απ'το στρατό των κίτρινων ανθών που πνίγουν τα χώματα
μια παπαρούνα κόκκινη στοχεύει
Χαιρετισμοί, άγια αυλή των θρήνων
μέρες που η γλώσσα αλμύρα γεύεται στην άκρη
να γλείψει να προλάβει τις πληγές
ότι δε γίνεται σβήνει μαζί με το θυμό
αλλά το θυμικό διαβρώνει τις σχισμές
και μια στιγμή θα ξεχυθεί σα λάβα
όλα τα σχήματα, όλα τα χιόνια να κορφολογήσει, να καταλάβει,
λεία άμμος ψηλά ψηλά του κάμπου ξαπλώθηκα
κατω από το σταυρό