πλάνη

υποφέρω στη σιωπή το βάρος των σκέψεων που δε διαφεύγουν σε λέξεις
μόνο καμιά εικόνα ξεπηδά από το μηδέν στο ένα
σα βήμα μωρού που στηρίζεται όρθιο
κρατώντας σφιχτά το δάχτυλο της μάνας
στάζοντας για λίγο τη χαρά ενός επιτευχθέντος στόχου
κι έπειτα την πίκρα ενός παρελθόντος χρόνου
γερασμένος κι ετοιμοθάνατος
Μα η εικόνα αυτή στιγμιαία καλύπτει αχνίζοντας τον κόσμο μπροστά
μια μυρωδιά από γιασεμί που επιστρέφει νικηφόρα
από τον κήπο των χαμένων υποσχέσεων
και των απέραντων αποστάσεων