σαν η βελόνα με μαγική κλωστή
λες ώρες ολόκληρες καθισμένη στο πεζούλι
πόσο να περιμένω, πόσο να αδειάσει ο καιρός
τα άχρηστα από τα γεμάτα συρτάρια του
στάζει το φύλλο γάλα και κολλά στα δάχτυλα
τον ακουμπώ αλλά δεν νοιώθω να βγαίνει ανάσα
χαμένος ήταν πάντα, αλλοπαρμένος
πάνω από το κεφάλι του πετούν ξανά χελιδόνια
οι καημοί στροβιλίζονται με τον άνεμο
στα φυλλοκάρδια του στήθους
λες τόσοι ωκεανοί χρυσανθέμων ταξιδεύοντας
θα φτάσουν επιτέλους στην απόκοσμη ράχη
κι ο έρωτας θα σε κάνει τυφλό να παραπατάς
ως εκεί που δεν τελειώνει ο δρόμος του..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου