μυροφόρα

στα ξαφνικά ήλιος έπιασε να σπρώχνει το παντζούρι
και το μέτωπό μου
ο ήλιος το μεγάλο κίτρινο σημάδι
στο μεσουράνημα των οφθαλμών
απ'το στρατό των κίτρινων ανθών που πνίγουν τα χώματα
μια παπαρούνα κόκκινη στοχεύει
Χαιρετισμοί, άγια αυλή των θρήνων
μέρες που η γλώσσα αλμύρα γεύεται στην άκρη
να γλείψει να προλάβει τις πληγές
ότι δε γίνεται σβήνει μαζί με το θυμό
αλλά το θυμικό διαβρώνει τις σχισμές
και μια στιγμή θα ξεχυθεί σα λάβα
όλα τα σχήματα, όλα τα χιόνια να κορφολογήσει, να καταλάβει,
λεία άμμος ψηλά ψηλά του κάμπου ξαπλώθηκα
κατω από το σταυρό

πλάνη

υποφέρω στη σιωπή το βάρος των σκέψεων που δε διαφεύγουν σε λέξεις
μόνο καμιά εικόνα ξεπηδά από το μηδέν στο ένα
σα βήμα μωρού που στηρίζεται όρθιο
κρατώντας σφιχτά το δάχτυλο της μάνας
στάζοντας για λίγο τη χαρά ενός επιτευχθέντος στόχου
κι έπειτα την πίκρα ενός παρελθόντος χρόνου
γερασμένος κι ετοιμοθάνατος
Μα η εικόνα αυτή στιγμιαία καλύπτει αχνίζοντας τον κόσμο μπροστά
μια μυρωδιά από γιασεμί που επιστρέφει νικηφόρα
από τον κήπο των χαμένων υποσχέσεων
και των απέραντων αποστάσεων

φόρα τα φτερά

Θα έρθει η άνοιξη
φοβάμαι μήπως μπερδευτείς σε φώτα
για μένα δε φανείς
σήμερα παρακάλεσα τον ουρανό
για το μικρό το όσο άσπιλό μου
να στείλει την ευχή σε ρότα
μαζεύω θάρρος, μαζεύω ρόδια,
σχεδιαγράμματα, χάρτες, διαφυγή,
αλλά ανυπόμονη που ακόμα βλέπω την σκιά της
πόσο βαριά, πόσο αργά ανεβαίνει στα ψηλά
έβαλα κλάματα βουβά
πως όλα στάχτη πάνω μου θα πέσουν
σαν και πρώτα
μήτε η ευχή, μήτε το φως
μήτε του σπουργιτιού το όνειρο
χτύπος στο τζάμι θα σπάσουν
πουλιά που μπερδεύονται
σε κλειστό παράθυρο