Μικαέλ

έτσι είπε και τάχυνε το βήμα να προφτάσει
πέταξε την πραμάτεια από την πλάτη
με το ρολόι να μετράει το ανάποδό του
στον τοίχο δίπλα στην εξώθυρα
κλείνει την πόρτα,
ξεκίνησε, βαδίζει κι όλο πίσω μοιάζει
φαγώθηκαν οι αστράγαλοι και το σακίδιό του
σ'ανατολή, σε δύση ανάβουν σβήνουνε οι ήλιοι
τόποι μου άφαντοι ακριβοθώρητοι και λίγοι
τραβήξτε με να ξεκολλήσω το μηδέν
αν ξεκινήσω σήμερα δίχως να κάνω στάση
θα γευτώ το χώμα, θα λειώσω κάτω από την πέτρα
σ'ένα απ' τα μέρη που με έχουνε χαράξει
θα διασχίσω μια ανάσα έναν ωκεανό
τρέμε χειμώνα 
θ' αγκαλιαστώ το ρούχο το βελούδινο να με σκεπάσει
χελιδονιού φτερούγα 
κι όχι μια ψωριασμένη ανακωχή
διαμαρτυρία σ' ένα σκήνωμα ζωής
σε τάξη καθωσπρεπισμού
παλίρροια μας δέρνει και μας πνίγει
κεντώ το σάβανό μου με μετάξι
ελπίζω να με προλάβεις απ΄τα δόντια του..