λιόδεντρα

πάντα θα με τραβά από τα πόδια κάτω
βαθύτερα κι απο τη ρίζα του λωτού
ένα πιο πέρα από το μέσα του αγκώνα
κι απ'τους καπνούς του ουρανού
το χέρι σου
κοντά θα με τραβούσες
σημάδι που αναρροφά το δέρμα
κάθε αυγή που ανοίγουμε τα μάτια
έρημοι πειρατές του ήλιου 
κρυφτό μας παίζουν βράχοι άγραφοι λευκοί
και φράχτες πεινασμένοι,
εγώ θα τα ξεχνώ
όλα τα πρόσωπα ανύπαρκτα είναι
σκιές του ονείρου
αν δεν έχω βρει εσένα
Το φτάνω το αχανές
της κόγχης των ματιών σου
όπου να ναι θαρρείς
κοιτάζω μέσα από το θάμπος
της κόρης που μελανώνει τα γραπτά της
τηγμένος έγινες πυρήνας και ατμίζεις
όσο βουρκιάζουμε δεμένοι
στους πόλους της γης
Άραγε το πρόσωπό σου υπάρχει;