Πατίνι μακριά

Απ..Απ..Απ..
σαν ένα ζώο που διατάζει ο κύριός του
οπίσθια, εμπρόσθια, να προχωράς
τινάζει η αλυσίδα ως πότε
απώ..απώ..απών...
να! φεύγει... ξέφυγε..
κρύβεται μάτια φλογισμένα
απώλεια
απώλεια ολόγιομη
απώλεια ο δραπέτης να δακρύζει
σαρώνει τους βυθούς για τα χαμένα
σαράντα γαλόνια εικονίσματα ευχών
αδειάζουν μπρος σε μια βιτρίνα ποδηλάτων
τρία παιδιά ανταλλάζουν υποκοριστικά επίθετα
ποιά άφταστη ταχύτητα; 
η ταχύτητα της άδολης σκέψης
πάνω από τ' άγραφα ανυποψίαστα
θα μείνω ν αναβοσβήνω το λαμπατέρ
ώσπου να καεί το νήμα της μνήμης
όσο η μια στιγμή πάνω στην άλλη κολλά κι ελπίζει
κι η ωραιότερη των στιγμών σκεπάζεται
το πανωφόρι του προσήκοντος θανάτου 
μου αρέσει γενικά να μιλώ
με ξέχειλο της αντοχής το ποτήρι
τα χείλη ξερά
η ώρα γεμίζει τοπία νεκρά, κεφάλια κομμένα
και μαραμένες μαργαρίτες αγκαλιάς
πού πήγε η μέρα που θα έλαμπαν
τα ανθισμένα μας στήθη;
με πιάνει ρίγος ο χειμώνας που έρχεται..