μαύρο άτι

 

Πόση καθυστέρηση πια να παράγει
ένα δευτερόλεπτο επιζήσαντα ανθρώπινου ιστού
σε μια πλήρη περιστροφή της γης γύρω απτον εαυτό της;
τόσο ασήμαντοι είμαστε για τα αέναα περιβάλλοντα σύμπαντα
μια ζωή να κρέμομαι από μία αλήθεια θρυαλλίδα
που απειλεί με το τελευταίο δευτερόλεπτο
το άλογο του φρενήρους κόσμου
γραπώνεται από τη χαίτη του 
και λυτρώνεται στον πλησιέστερο γκρεμό
κάτω από τα ανεξέλεγκτα πόδια του
κυλώ
μέσα σ'ένα ποτάμι που' χει για γραφτό του
πάντα να λασπώνει περιεχομένων
βρωμερών συνειδήσεων και ασυγχώρητων λαθών
σαν την πρώτη βροχή στους τροχούς
που κινούνται γλοιώδεις στους δρόμους της πόλης,
μόνο που εκεί στα μαύρα από λάδια νερά
φωλιάζουν ουράνια τόξα
ενώ εδώ φωλιάζει μόνο η αλήθεια
εγώ, ένα μυρμήγκι,
σκαρφαλωμένη πάνω σ'ένα χαμένο βελούδινο πέταλο,
πιλοτάρω ξεγελώντας τον πλανητάρχη
να χρονοτριβεί στον θαυμαστό του ωρολόγιο κόσμο
μια λέξη δίχως νόημα και δίχως αντίκρυσμα
και την ίδια ώρα να μου σβήνει αργά, το ένα μετά το άλλο,
τα τελευταία φαρισαικά του φώτα
για να μην προλάβω
καμία έξοδο ανθηρή