αν έχεις νέα

σκήπτρα και κύμβαλα διατάζουν
στεγνό μου λέπι.
ο τοίχος σάρκα γίνεται
μεμβράνη ρώγας γλυκιάς
μαύρο σταφύλι που φυτρώνει
στην άμμο οι ριπές αρχίζουνε
βροχή κι αέρας,
γούβες και καμπύλες χτενίζοντας,
μαβί αποκαλόκαιρο με τσιγαρόχαρτα αιγίδες
αφήνεις μια πατημασιά στο στήθος
φτιαγμένη από βράχο
ενθύμια κιτρινισμένα δίχως ενοχές,
κουβέντες δίχως δόντια και καρφιά,
λιωμένες αλυσίδες, γιατί κλαις
και μια ξεψυχισμένη ελπίδα,
μια λέξη ακαθόριστη
που σβήνει όταν έρχεται κοντά μου
Απόκαμα
μα η άμμος φως εκπέμπει
ξωπίσω της να σημαδέψεις ξανά
σημειωτόν σκοτώνονται ανά δύο οι πόθοι
για να μην προσπεράσω ηττημένη
την τελευταία μπάντα του στήθους διαλύοντας