εγώ επέστρεψα τη ζωή στο κύμα της
πώς να την ξαναφέρεις άλλωστε στο χέρι που
ασφαλώς μικρό τη μάνα του κρατούσε
περπάτησα ώσπου τρύπησε η γλώσσα
δηλητήρια κι αρώματα κατάποσης
να προφυλάσσομαι
να μην αγγίζω τοίχους ετοιμόρροπους
μα είναι πέρα από το νου πλανεύτρα η φωτιά
να ζήσω μακρύτερα από τους δρόμους των οστών μου
και το νερό διαλέγει τρόπους τελειωτικούς
περνά εκεί που χώνεψαν οι στάχτες
δίχως ν' αφήνει αποφάγια στο στήθος
μονάχα τρύπες για να χύνονται το φως και τα σκοτάδια
ωσότου να διαλυθώ εντελώς
λίγο έμεινα ακόμα δέρμα
που τ'οδηγεί λες ένα ουράνιο φάσμα
ριγώ το κάθε μίλι μακριά σου
Δροσιά έχει εδώ μέσα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι έξω βράζει ο τόπος...
Πιάστηκε η ψυχή μου...
Καλά κάνεις και το αφήνεις ανοιχτό αυτό το παράθυρο...
Να μπορούν να στριφογυρνάνε οι άνεμοι...
Την ψυχή αν δεν την φυσήξεις δεν δροσερεύει...
Σε φιλώ...
Ασαλευτε, απλωνουμε το χερι σε ολα τα μελλουμενα.Με την καρδια στο πατωμα, με την καρδια στον ουρανο. Δε φτανει ενα σωμα και οι γωνιεςτου . Δε φτανει ενας λογισμος. Γεμιζουμε τρυπες, γεμιζουμε ανεμους κι οπου παει η ψυχη. Εξημερωνεται και αγριευει. διαλεγει και βρισκεται... σε φιλω κι εγω
Διαγραφή