κώδικας

Κάθε που δύει στέλνω το σύνορο του ορίζοντα
να πολιορκεί την επίφυση σου
μέχρι εκεί ακουμπάμε ο ένας τη βρωμιά του άλλου
που κυλάει ανεξέλεγκτα από τις ανίδεες οπές 
και που η μοίρα της τεχνολογίας δεν φτάνει να ενσαρκώσει
ώστε να διαλεχθούν με τους αδύναμους τρόπους τους
η ανθρώπινη διάνοια κυκλοφορεί συγκαλυμμένη
εμείς με το μανδύα των ταξινομηθέντων
αποθανόντες του ίδιου είδους
ο ένας πίσω από τον άλλο πεπτωκότες
ανθρωπάρια εξευτελισμένα και υποτελή
ποτέ δεν παύει η πείνα να πάω το πρόσωπο μου,
το χέρι μου
πιο πέρα από το δοχείο της υπόφυσης
να ασφαλίσει στο δικό σου
να βγάλω τη ζωή απ'το κλαρί του ονείρου
στο κλαρί του τρέχοντος κυτταρικού κλάσματος

Θα μ'αρνηθείς όμως έτσι δεν είναι;