Βουλιαγμένες οι μέρες μία προς μία
στου επιταφίου τα σκοτάδια έσβηναν
Εγώ ανέβαινα σιωπώντας το μάταιο ως τ'ακροδάχτυλα
Ανέμελη κρατήθηκε της σωτηρίας η στέψη σε αναμονή
Απ΄το μυστήριο του τάφου ο ελαιώνας γέννησε ονειροθαύματα
Τώρα το νοιώθω πλησιάζουνε νέας κοπής οι μέθες
Η αράχνη που στον τοίχο κάθετα βαδίζει
ενορχηστρώνει του άπιαστου την τέχνη
Μια αναρρίχηση άλλο ένα θάνατο αγγίζει.
Βρήκα ελπίδα και φως μέσα του...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι μου άρεσε...
Κι αν σκεφτείς, πώς λάθεψα με τόσο θάνατο, πες πως είναι από εκείνες τις φορές που διαβάζω με το κεφάλι κάτω και τα πόδια ψηλά...
Ασάλευτε, σ'ευχαριστώ. Κατέχεις τη Μεγάλη Τέχνη..το ήξερα. :-) Πόσο καθάρισαν τα χρώματα μετά το Πάσχα δε φαντάζεσαι. Πόση ελπίδα περιμένει στην επόμενη γωνία... Ας περπατήσουμε τη στροφή και ας αργήσει ο θάνατος. Πολλά φιλιά
ΑπάντησηΔιαγραφή