το μήλο

Στο σκοτάδι γηράσκων και σκυφτός όλη νύχτα στο τραπέζι
Περπατά με το νου μονοπάτια της νιότης και του μέλιτος
Στα ξέφωτα την οδηγεί ξανά, τσακίζονται μαζί στους γκρεμούς
Με τα μάτια γεμάτα το Χάρο την ανάσα  του σιωπά,
τη φωνή της ν' ακούσει να παίζει
Με το χέρι το μαχαίρι ακουμπά και το μήλο αφυδατώνει στο άλλο
"Κι επιπλέον νομίζω ότι η Καρχηδόνα πρέπει να πέσει"
την ακούει να λέει τον καημό της πνιγμένη
και πως δε γίνεται πια το μήλο να του καθαρίζει και να τον κερνά
"Τέκνο μου μονάκριβο, ο μονάχος σκαρώνει ένα τέλος μονάχος"
φωνάζει στη μάνα που μαζί με το γιο τους τώρα λειώνει από κάτω