κυνηγός

Σκοτάδια αιμοδιψούν μιαν άνοιξη που βάναυσα ερωτοτροπεί τον πιο αντρειωμένο
Αυτός έξω απ'το κύκλο του ήλιου κοιτά και βολοδέρνει μία οριστική βίου απόξεση
Δεν φτάνουν πια οι λιτανείες να ξορκίσουν τις τρύπες της φτώχειας
Αδειάζουμε με αφόρητους ήχους κι οι πόθοι απάνθρωπα σφίγγουν
τα στήθη μας καμωμένα από αλάτι
μαρμαρωμένε βασιλιά