να δω μια τελευταία κόκκινη φλασιά από ήλιο
προτού βυθιστώ
το φίλντισί σου σκεπάζουν τόνοι από θηρίο
τα μαλλιά σου μακραίνουν
χωρίς την υπογραφή των χεριών μου
οι ρέπλικες ακουμπούν το στήθος σου
απλώνοντας τα πλοκάμια της δίψας
την ανάσα σου σκεπάζουν οι χτύποι του λούνα παρκ γύρω
οι φλέβες μου απουσιάζοντας δυσανασχετούν και με τρυπάνε
που το φως σου έκρυψαν οι μοίρες και ανήμπορη στάθηκα,
κλωθογυρνούν μάταια οι ώρες
όταν αργά θα με δεις,
πιο αργά θα νοιώσεις εκκωφαντικά τον πόνο
που έμαθα να καλπάζω μαζί του για να μην καώ
όσο μακραίνω τόσο πλησιάζω κοντά σ εκείνο
που τώρα πια μπορεί να ζει χωρις την ανάγκη μας
μόνο με ήλιο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου