νεροφωλιά

πού νά'ναι η ουσία μου για να τη μάθεις,
πώς αγκαλιάζεσαι δίχως να με σκεφτείς,
άγονες μέρες, άγνωστα σχήματα
καρφώνονται στης μοναξιάς το χάρτη,
στο γύρω που γεμίζει πανικούς, 
μύρο βαρύ φούξια διπλό λουλούδι πικροδάφνης,
σα θύμηση χωρίς πατημασιές,
δήθεν πώς κάποτε θα ξεπηδήσεις μέσα από τα ποιήματα,
ο ορισμός της αυταπάτης μάχεται χρόνους και καιρούς,
και ύστερα στης ναφθαλίνης τη χαρά επιστρέφοντας,
στην αγκαλιά του δέντρου, στη ρίζα του την καθαρή,
όπου και να σταθεί το αγκάλιασμα δίνεις καρπούς,
στο δίπλα άνθρωπο να απλωθώ,
στο κύτταρο στων απογόνων και στα δεσμά του Μάρτη,
θάλασσα είναι κι αφρισμένα κύματα,
το καλοκαίρι φεύγει μ' αναστεναγμούς
βουλιάζοντας στον ελαιώνα μιας ανύπαρκτης αγάπης