βάριο

ο τοίχος έτοιμος για να σαλπάρει
σαν ένα μέτρημα θανάτου διαρκώς
χέρια που παίζουν χάντρες των πιθανοτήτων
πόσο άγνωστο ασημόλευκο εκσφενδονίζουν τα άστρα, 
κάποτε έρχονται από εσένα, κλέβουν φωταέριο ονείρου,
πότε οίδε υπόστεγο ο κεραυνός;
ζω με τις μπλε σκιές που αφήνει ο ήλιος κατάματα,
τις ευωδίες των κλειστών ματιών,
πάντα με κέρματα στην τσέπη κάθε μέρας δράματα,
και γύρω οι φύλακες που αναδεύουν κόκκινα χώματα,
έξοδο δε θα βρίσκεις μόνο αν κάποτε εκείνη σ' εύρει
το μονοπάτι παραμένει αγιασμένο
ο ουρανός μια υπόσχεση απέχει-
Αντέχεις;