το τώρα να ελπίζει στο αύριο;
πόσο τώρα να κρεμιέται στις ανεμόσκαλες
με τα απέραντα ενδεχόμενα απωλείας
και κάθε τόσο στα μετέωρα
να του ξεφεύγει ένα λαθραίο κοίταγμα
φωτιές ανάβοντας στην περιφέρεια της άμμου
δάση ορκίζομαι να οργώσω
μόλις λευτερωθώ του γάντζου
σε τόπους εξορίας να μεγαλώνω το φως τους,
να σβήνω το τώρα που ως το ρέμα δεν με έφτασε
Έσκαψα στον κορμό μου μια σπηλιά
για τ' ανοιξιάτικα πουλιά
για όσα δε θα γενούν τώρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου