Διψώ
...........................................................
Ύστερα περπάτησα στη βρεγμένη χλόη
κι οι λάσπες ως τα μάτια μου σκαρφάλωσαν
πικρή ως το μεδούλι η γλώσσα
κι η κάμπια να την τρώει
κοκκάλιασα με το σπαθί
αγώνες απροσμέτρητοι βροχής
αν δεν υπήρχε η κλειδωμένη σου εικόνα,
ακίνητη, καρτερική
θα νόμιζα πως δίπλα περπατούσες,
πως άκουγες τους ήχους,
του πόνου τον τριγμό
όσο να προσπαθώ από τη μύτη της βελόνας
να περάσω μιαν ατσάλινη κλωστή
το αίμα για να κόψω
στη λάμα μου πώς χάραζες για ευχή
το όνομά σου και τη λέξη
Ότι αγαπώ παρέα μ'έναν αγγελο φτερουγάει
και τον ρωτάει για λύτρωση
Αυτός, απλώνοντας μία δυνατότητα
τους κλέβει όλους μακριά μου
όπως τα όνειρα που αλλού φωτίζονται
αλλού είναι o γλυτωμός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου