αν ιερό

πιο μακριά κι από του ταξιδιού τα μάκρη
κανόνιζα άλλα να σου πω
βουνό δεν την ξεχνώ τη ράχη
φύλλο ούτε τις ραφές σου
ξημεροβραδιαζόμουν ήρεμη κάποτε
στις θήκες των οργάνων σου
ξαπλωμένη παρέα με τους κεραυνούς τους
τώρα που στάζει μέσα μου άηχος ποταμός
πηγαινοέρχομαι αγρίμι να γεννώ την ηχώ σου
να μ' ελευθερώνω
πάνω σε μάστιγα που έρχεται γοργά
με ένα χέρι απαλό δροσάτο δίχως το πρόσωπό του
λύγισα κλωνάρι
το χέρι μου κρατά μαύρος αβύσσου δίσκος
Δώσαμε, δώσαμε σκούρο βαθύ
Γύρνα μας στο φως
"Δε δώσατε, δε δώσατε" της λέγει ο εφιάλτης
γυμνός κυλιέται στα κοκκινοχώματα, του χάρου ο αδερφός
σκόρπια τα μαύρα ρούχα στο καλάθι
κι η αγκαλιά γιατρειά του μέλλοντος
αγέννητος σπόρος
"Δε Δώσατε Δε δώσατε"
Η άμμος πλέκει σάβανα στο βυθό
Τετελεσμένος χρόνος ας γενεί
να χαιδεύω τα ζεστά νερά της
γκριζογαλάζιο φθινοπώρου
κι εσύ να μου κρατάς το φιλί ζεστό

λιωμένο παγωτό

μαζεύω σταγόνες και φύλλα σκόρπια
περνώντας έξω απ'τον παράδεισο
κι οι φράχτες υψώνουν αντιρρήσεις
τέτοια σφραγίδα ελλιπούς που κουβαλάω
κάποτε έρχονται μέρες θανάτου όταν αθανασία οσμίζεται
το νήμα που μυστικά με τραβά κοντά σου
μακραίνω μα δε σε βρίσκει
πίσω κοιμούνται και ξυπνούν τα νωτισμένα από πάχνη τοπία
κι οι αγκαλιές ανθών ξυραφίζοντας
Ακροπατώντας, γκρεμίζεται
η φυσιά του ανέμου απ'το παράθυρο

πάντα

Σειρές διπλές τα περπατήματά τους
πουλιά που κλέβονται ως το ίχνος από άλλους τόπους
Το πάντα του ορίζοντα κρατάει από φόβο 
την υπόσχεση που χάνεται
κι εγώ κρατώ για το δρόμο ένα κεράκι τάφου
να χνωτίζει το τζάμι
Δεν είναι απαλή η θάλασσα
ούτε αρκετή όταν με αφήνει ξέμπαρκη
ν' αδειάζω από καλοκαίρι
Παλεύω με το τρύπιο σκάφος
κι από ψηλά τα φτερουγίσματα αφανίζονται