το βλέμμα γαλανό, νεροπομπή κυρτώνει,
λευκά φτερά στο αίμα
ολόγυρα διαπερνώντας το γυμνό Του δέρμα, Ένας με το Φως,
η ποτάμια πνοή ανάποδα κυλά στην ηχώ της Μεγαλοσύνης,
Γαλανή μου Αγάπη όλα τα στέρεα βαστούν ακόμα πιο γερά
κι όλα τα άυλα δονούνται στο γιορτινό Σου κύκλο
την ώρα που υπέρλαμπρο στεφάνι στεφανώνει
γονηπετή μια πλάση στην αγκαλιά Σου μέσα
γελά ο θάνατος που ξεσκεπάζει
της μοναξιάς το άσπρο του καστόνι
θα ειδωθούμε στο πικρό Σου τέλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου